Ρωμαϊκή αυτοκρατορία Α!

Για τον Μαξιμιανό και τον Μαξέντιο σήμαινε ότι μπορούσαν πιθανόν να βασίζονται στη συμμαχία του Κωνσταντίνου, ενώ ο τελευταίος από την πλευρά του μπορούσε τώρα να διεκδικήσει οικογενειακούς δεσμούς με δυο Αυτοκράτορες αντί με έναν. Τον Απρίλιο του 311 ο Γαλέριος, ο ηλικιωμένος Αύγουστος, πέθανε στο Σίρμιο στις όχθες του ποταμού Σάλου. Μετά το θάνατό του έμειναν τρεις άντρες για την εξουσία: ο Λικίνιος, ο ανεψιός του Μαξιμίνος Δάϊας και τρίτος ο ίδιος ο Κωνσταντίνος. Αλλά υπήρχε και ένας τέταρτος, αυτός ήταν ο γαμπρός του Γαλέριου, Μαξέντιος. Σαν γιος του γέροντα Αυτοκράτορα Μαξιμιανού ο Μαξέντιος πάντα μισούσε τον λαμπρό νεαρό άνδρα της αδελφής του.


Ο πόλεμος μεταξύ τους ήταν αναπόφευκτος. Ο Κωνσταντίνος έπρεπε να κάνει μια συμφωνία με τον Λικίνιο. Η συμφωνία έγινε, αλλά και επισφραγίστηκε γιατί ο Λικίνιος παντρεύτηκε την ετεροθαλή αδελφή του Κωνσταντίνου, την Κωνσταντία. Σε όλη τη διάρκεια της μακρόχρονης προέλασης του Κωνσταντίνου ο Μαξέντιος παρέμεινε στη Ρώμη. Μόνον όταν ο στρατός του γαμπρού του πλησίαζε βγήκε να τον αντιμετωπίσει. Οι δυο στρατιές συναντήθηκαν στις 28 Οκτωβρίου 312, στη Φλαμινία Οδό, περίπου εφτά ως οχτώ μίλια βορειοανατολικά της Ρώμης. Ήταν εκεί όπου, όπως αναφέρει ο θρύλος, ακριβώς πριν ή ίσως και κατά τη διάρκεια της μάχης, ο Κωνσταντίνος είδε το περίφημο όραμά του.

Ο Ευσέβιος περιγράφει: «Ένα θαυμαστό σημείο εμφανίστηκε σε αυτόν από τον ουρανό. Είπε ότι γύρω στο μεσημέρι, όταν ο ήλιος άρχισε να δύει, είδε με τα ίδια του τα μάτια το σημείο ενός φωτεινού σταυρού στον ουρανό, πάνω από τον ήλιο, με την επιγραφή «Εν τούτω Νίκα» (Hoc Vince). Ο ίδιος έμεινε κατάπληκτος, το ίδιο και όλος ο στρατός του. Εμπνευσμένος από αυτό το τόσο αλάθητο σημάδι της Θείας χάρης ο Κωνσταντίνος έτρεψε σε φυγή το στρατό του Μαξέντιου, που κατευθύνθηκε νότια, εκεί όπου η Μουλβία Γέφυρα ενώνει τις δυο όχθες του Τίβερη. Η Μάχη στη Μουλβία Γέφυρα έκανε τον Κωνσταντίνο απόλυτο κύριο ολόκληρης της Ευρώπης.

Στις αρχές του Ιανουαρίου του 313, ο Κωνσταντίνος έφυγε από τη Ρώμη για το Μιλάνο, όπου είχε κανονίσει να συναντηθεί με τον Λικίνιο. Ο Λικίνιος συμφώνησε να κρατήσει ο Κωνσταντίνος τις περιοχές που είχε κατακτήσει και παντρεύτηκε την Κωνσταντία. Όσον αφορά τους Χριστιανούς, οι δυο συγγενείς σχεδίασαν το τελικό κείμενο διατάγματος που παραχωρούσε στους Χριστιανούς πλήρη νομική αναγνώριση σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. «Εγώ ο Κωνσταντίνος Αύγουστος και Εγώ ο Λικίνιος Αύγουστος αποφασίσαμε να εξασφαλίσουμε σεβασμό και ανοχή στη Θεότητα παραχωρώντας στους Χριστιανούς και σε όλους τους άλλους το δικαίωμα ελεύθερα να ακολουθούν όποια μορφή λατρείας τους αρέσει».

Ο Κωνσταντίνος Αύγουστος των Δυτικών Επαρχιών

Το 305 μ.Χ. o Διοκλητιανός, λόγω γήρατος, παραιτήθηκε από το θρόνο του πείθοντας και το συναυτοκράτορά του στη Δύση Μαξιμιανό να πράξει το ίδιο. Έτσι οι δύο καίσαρες της Ανατολής και της Δύσης, ο Γαλέριος και ο Κωνστάντιος Χλωρός αντίστοιχα, έλαβαν τον τίτλο του «Αυγούστου». Ο Γαλέριος, ως Αύγουστος της Ανατολής, έπρεπε να ορίσει τους δύο νέους καίσαρες των ανατολικών και δυτικών επαρχιών. Παρά τη γενική προσμονή ότι ο Κωνσταντίνος θα έπαιρνε τον τίτλο του καίσαρα, ώστε να μπορέσει να διαδεχθεί αργότερα τον πατέρα του, ο Γαλέριος τον παρέκαμψε, προκειμένου να ενισχύσει τη θέση του δημιουργώντας συμμαχίες.

Έτσι όρισε Καίσαρα της Ανατολής τον ανιψιό του Μαξιμίνο Δάια και το φίλο του Σεβήρο Καίσαρα στη Δύση. Ο Κωνσταντίνος παρέμεινε όμηρος του Γαλέριου. Τον ίδιο χρόνο όμως (305) ο Κωνσταντίνος κατόρθωσε να αποσπάσει την άδεια του Γαλέριου να μεταβεί στη Δύση, πιθανόν προφασιζόμενος κάποια ασθένεια του Κωνστάντιου. Ο Κωνσταντίνος τότε έσπευσε να συναντηθεί με τον πατέρα του στην πόλη Αυγούστα των Τρεβήρων (Τριρ της Γερμανίας). Από εκεί, ο γιος συνόδευσε τον πατέρα του στη νικηφόρα εκστρατεία στη Βρετανία. Ο Κωνσταντίνος διακρίθηκε και κέρδισε την εμπιστοσύνη του Κωνστάντιου και το θαυμασμό του στρατού για τις εξαιρετικές διοικητικές και στρατηγικές του ικανότητες.

Στις 25 Ιουλίου 306 μ.Χ., όταν ο Κωνστάντιος πέθανε, οι λεγεώνες στο Εβόρακο (Eboracum, σημερινό Γιορκ) ανακήρυξαν με ενθουσιώδεις εκδηλώσεις Αύγουστο τον Κωνσταντίνο. Οι επαρχίες που θα διοικούσε ήταν η Βρετανία και η Γαλατία. Από τη Βρετανία, ο Κωνσταντίνος επέστρεψε στους Τρεβήρους, που παρέμεινε η έδρα της επικράτειάς του για τα επόμενα έξι χρόνια. Στη σύγχρονη πόλη της Τριρ τα Αυτοκρατορικά λουτρά («Kaiserthermen») και η μονόκλιτη βασιλική (Basilika), η αίθουσα του θρόνου (Αula Ρalatina), μαρτυρούν ως τις μέρες μας για τη διαμονή του Κωνσταντίνου στην πόλη.

Την ίδια περίοδο η Σύγκλητος και η Πραιτοριανή Φρουρά συμμάχησαν με το Μαξέντιο στη Ρώμη, γιο του Μαξιμιανού, και τον ανακήρυξαν αρχικά «πρίγκιπα» (princeps) και στη συνέχεια Αύγουστο. Ο Μαξέντιος ανακάλεσε τότε τον πατέρα του στο θρόνο και τον έχρισε συναυτοκράτορά του, για να εξασφαλίσει την υποστήριξή του. Το Νοέμβριο του 307 έλαβε στην Ανατολή τον τίτλο του Αυγούστου και ο Λικίνιος, έμπιστος φίλος του Γαλέριου. Ο Γαλέριος αρνήθηκε να αναγνωρίσει τον τίτλο του Αυγούστου στον Κωνσταντίνο, του παραχώρησε μόνο τον τίτλο του Καίσαρα. Ο Κωνσταντίνος όμως δεν ήταν διατεθειμένος να παραιτηθεί έτσι εύκολα από τις φιλοδοξίες του.

Προσπάθησε λοιπόν να τον αποδεχθεί ο Γαλέριος. Για το σκοπό αυτό επιδίωξε να συγγενέψει με τους δύο Αυτοκράτορες Μαξιμιανό και Μαξέντιο. Το 307 μ.Χ. χώρισε τη γυναίκα του Μινερβίνη (κατά άλλους, παλλακίδα του) με την οποία είχε αποκτήσει ένα γιο, τον Κρίσπο, και παντρεύτηκε στους Τρεβήρους την κόρη του Μαξιμιανού και αδερφή του Μαξέντιου, την όμορφη Φαύστα. Ο Γαλέριος δεν θεώρησε επαρκείς τις προϋποθέσεις αυτές και εξακολουθούσε να αναγνωρίζει στον Κωνσταντίνο τον τίτλο του Καίσαρα, όχι όμως και του Αυγούστου.

Γενικά τα χρόνια αυτά σημαδεύτηκαν από μία εξαιρετική αναρχία, κατά την οποία όσοι είχαν λάβει τον τίτλο του Καίσαρα, έπειτα από την παραίτηση του Διοκλητιανού, αναγορεύτηκαν αργότερα Αύγουστοι και αναλώθηκαν σε αγώνες ο ένας εναντίον του άλλου. Τελικά παρέμειναν Αύγουστοι, ο Κωνσταντίνος στη Βρετανία και Γαλατία, ο Μαξιμιανός και ο Μαξέντιος στις επαρχίες της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Δυτικής Αφρικής, ο Λικίνιος στην επαρχία της Παννονίας, της Ραιτίας, της Δαλματίας, του Νωρικού, και της Βαλερίας, ο Μαξιμίνος στις νότιες ακτές της Μικράς Ασίας, στις ανατολικές ακτές της Μεσογείου, στην Αίγυπτο και στη Λιβύη, ο Γαλέριος σε ολόκληρη την Ανατολή (στην επικράτειά του περιλαμβανόταν και η σημερινή Ελλάδα).

Έτσι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διαιρέθηκε σε πέντε Αυτοκράτορες. Οι φιλοδοξίες του καθενός καθιστούσαν αναπόφευκτη μια μακρά περίοδο σκληρών και πολυμέτωπων συγκρούσεων, που θα έκριναν ποιος θα κυβερνούσε ως μονοκράτορας την αχανή Αυτοκρατορία.