Υποψήφια Ατλαντίδα;
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΑΡΘΡΑ » ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ|ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ » Χαμουζάς Παναγιώτης
Π. Χαμουζάς
Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΣΤΡΟ ΧΩΡΙΣ… ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ;
Ή…
ΥΠΟΨΗΦΙΑ… ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ;
….
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα,
που πρέπει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ να πούνε.
Φανερώνεται όποιος το’ χει έτοιμο από καιρό και λέγοντάς το,
πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του . (Καβάφης)
****
«Η Ελλάδα είναι ένα απέραντο τρελοκομείο!»
Η σκέψη αυτή τού αείμνηστου, Κωνσταντίνου Καραμανλή, στην τόλμη τής «αποφθεγματικής» της διατύπωσης,αποκωδικοποιεί το ένααπό τα τρία γνωρίσματα που πρέπει να διαθέτει ο πραγματικός πολιτικός. Τα άλλα δύο είναι το ήθοςτου και η παιδεία του.
Βαφτίσαμε τη σκέψη «αποφθεγματική», γιατί στο πόρισμά της, η λέξη, «τρελοκομείο», ως χώρος των…τρελών, στο συνολικό της, σήμερα, φαινόμενο, παραμένει εμβληματικό μας γνώρισμα!
Μιλήσαμεγια τόλμη, γιατί, η σκέψη αυτή, στον κατηγορηματικό τρόπο της διατύπωσής της, αποτελεί, στο μονοπάτι τού θάρρους, πρωτόγνωρο ορόσημο! Ποιος άλλος, σε μια τέτοιου είδους διάγνωση και, μάλιστα, στο κύρος τού θεσμικού Πρωθυπουργικού αξιώματος, θα αποτολμούσε, ποτέ, να ξεστομίσει έναν τόσο, βαριά απαξιωμένο χαρακτηρισμό για την πατρίδα του;
Και όμως, ο ποιητικός στίχος συνηγορεί: « Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία» (Α. Κάλβος)
Οι λέξεις είναι απλά σύμβολα των σχέσεών μας με τα πράγματα. Ποτέ δεν αγγίζουν την απόλυτη αλήθεια. Όμως την αγγίζουν στην πίστη τής πρακτικής τους εφαρμογής Η λέξη Θυσία γίνεται απόλυτη αλήθεια μόνο ως κώνειο, ως Σταύρωση κ.λπ.
Απόλυτες αποκρυσταλλωμένες αλήθειες έμειναν και παραμένουν οι λέξεις, φράσεις: «Μολών λαβέ», «πάταξόν με, άκουσόν δε», «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι», το… «ΌΧΙ!…» τού ’40 κ.λπ. Όλες τούτες οι θαρραλέες φωνές ως χρονικοί σταθμοί της ιστορίας μας, μες στα διάκενα των αιώνων, φωνάζει η μια την… άλλη!
Ο ίδιος, ο Κ. Καραμανλής και άλλοτε, ξανά, στην τόλμη του, ως ηγέτης, στην συναίσθηση μιας ευθύνης του για την χώρα του, αναρωτήθηκε: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;»
Και στις δύο περιπτώσεις, στο κύρος και στην αξιοπρέπεια κάποιου, ο λαός το…αποδέχεται. «Οι ιδέες», τονίζει βαθυστόχαστα ο μεγάλος μας Ν. Καζαντζάκης, «παίρνουν το μπόι τού ανθρώπου εκείνου… που τις λέει!»,.
Από την άλλη, ο χωρίς…μπόι και κύρος, περιφρονημένος, πάντα, λαός, με πίκρας παράπονο γνωματεύει: «των φτωχών οι παροιμίες δεν… πιάνουν.»
Οι μαθητές τού Πυθαγόρα, θαυμάζοντας το πνευματικό ανάστημα τού δασκάλου τους, κατέληξαν στην γνωστή τους ατάκα: «Αυτός έφα!» Το ’πεο δάσκαλός μας, άρα, είναι αλήθεια, και… πιο πέρα συζήτηση δεν… σηκώνει!
Αντίθετα όταν ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου, είπε εκείνο το: «Κυβερνώ μια…διεφθαρμένη χώρα!», ξεσηκώθηκαν κι οι πέτρες ! Και νομίζω… αδίκως.
Και λέω αδίκως, γιατί στην χώρα μας η αλήθεια δεν λειτουργεί ως ψύχραιμη αντικειμενική αλήθεια, αλλά, ως ancilla, υπηρέτρια, θέλω να πω, τού ατομικού και κομματικού συμφέροντος.
Στην πείρα μας, ξεκάθαρα και ορατά, οι πολιτικοί στόχοι ορισμένων δεν κρύβονται. Είναι συνειδητά προκαθορισμένοι: Οι πολλοί σταθμεύουν στο «αξιαγάπητό τους πάρεργο», παρά στο καθήκον τους.
Αν ξέρεις ποιος είσαι, ξέρεις και σε ποια εποχή ζεις. Ακριβώς, γιατί είσαι αναπόσπαστο, συστατικό κομμάτι της εποχής σου. Με την σκέψη μας αυτή, σήμερα, δεν ζούμε την… κατ’ εικόνα και ομοίωση τής ηθικής μας συνείδησης, αλλά την κατ’ εικόνα και ομοίωση τής διεφθαρμένης μας εποχής!
Το φαινόμενο τούτο της διαφθοράς, από επιδημικό, κατάντησε αυτοάνοσο νόσημα τής κοινωνίας μας. Και μέσα σε ένα τέτοιο μολυσμένο κοινωνικό κλίμα, φυσικό είναι να αναπτύσσονται και… κοινωνικά παράσιτα.
Χάρη στα κόμματα και στους συνδικαλιστές, η ελληνική κοινωνία μαθήτευσε στις μίζες. Με τέτοια δεκανίκια πώς θέλουμε να σταθεί όρθια και να περπατήσει η Πατρίδα;
Στα κεφαλαιώδη που χαρακτηρίζουν τηνπολιτική, εκτιμώ τον πολιτικό που ’ναι το μέτρο ήθους, γνώσης, τόλμης κι ανώτερος και πιο αξιοπρεπής από μένα, τον πολίτη. Γιατί «Χωρίς σπουδαίο χαρακτήρα, χωρίς αρετές, η πολιτική είναι καταδικασμένη. Και βέβαια οι εξαιρέσεις των πραγματικών πολιτικών μας πάντα υπάρχουν και δεν ισοπεδώνουμε τους πάντες και τα πάντα.
Πάντως, στην μεταβλητή των συμφερόντων τής κομματικής σύγκρουσης ξορίστηκαν οι ηθικοί φραγμοί και, νά σου, ήρθε ο άκρατος κυνισμός τού συμφέρου…!
Τα λόγια μας φαντάζουν επικριτικά, μά στο βάθος, μέσα μας, πονούν, θρηνούν πικρά για την κατάντια και την τύχη της πατρίδας.
Ένιωθα πάντα αντιπάθεια στις δικολαβικές νομικές, ντρίμπλες, στην κρυψίνοια και στον στρουθοκαμηλισμό ορισμένων της τοπικής διοίκησης που, πουλώντας την αξιοπρέπεια για την εκλογή τους, εκκόλαψαν και εξέθρεψαν και υπέθαλψαν χειροδικίες και στην ποιότητα των ανθρώπων.
Ο κίνδυνος εκδήλωσης αντικοινωνικής συμπεριφοράς και αυτονομίας διατρέχει, σήμερα, την χώρα μας. Οι πολιτικές, οι κοινωνικές, και οικονομικές αντιθέσεις μεγαλώνουν. Στην κάθε μέρα που κυλά, ο κίνδυνος τού χάους μας θεριεύει. Το χάσμα στην κοινωνία μας ευρύνεται, τα προβλήματα δεν δείχνουν διαχειρίσιμα. Η ανατριχίλα τού ίλιγγου μπροστά στο ρήγμα τού βάραθρου στο μετέωρο βήμα μας προβάλλει, σήμερα, ανελέητη. Ελπίδα στον ορίζοντα δεν φαίνεται. Η πολιτική ανικανότητα, η ασυνεννοησία, η αυθαιρεσία, η ασυναρτησία, η κατάρα της σύγκρουσης παραμένουν ο ρυθμιστής μας.
Δεν είμαι μηδενιστής. Στην πίστη μου στον Ελληνισμό διατρανώνω την εθνική μου περηφάνια και ζω αντίποδας τού μηδενισμού… Δικαιώνω την ζωή μου στη γλώσσα μου, στις ιδεατές αξίες κι όχι στην ιδιοτελή πραγματικότητα. Μένω απόρθητος στον κλασικό μας πολιτισμό, στην ποίηση, στο ήθος, στις σκέψεις της προγονικής μας φιλοσοφίας, στην θέα τού Παρθενώνα κ.λπ.. Δεν παίζουμε την αξιοπρέπεια μας για την προβολή μας… Άλλοι, έπαιξαν το παιγνίδι στις μηδενιστικές τους αντιλήψεις, για το συμφέρον και, ipsofacto, με δική τους πράξη, διέσυραν και ρυμούλκησαν την πατρίδα ώς στο έσχατο χείλος τής ντροπής και τού γκρεμού.
Ο ΕΝΦΙΑ, στο αλλοπρόσαλλο επίπεδο τής πολιτικής του αυτοσχεδιάζει, γράφει ξεγράφει, σβήνει, τροποποιεί, αποσύρει, προσθέτει, αφαιρεί, αναβάλλει, υπόσχεται, επανέρχεται, αφήνει χαραμάδες ελπίδας, πάλι αναβάλλει, παρατείνει και ύστερα μάς φωνάζουν με της Σίβυλλας τα ακατάληπτα λόγια: «Μπείτε… έξω, βγείτε μέσα!»
Ποιοι φύτεψαν στην έρμη τη γη μας τα δηλητηριώδη μανιτάρια και ξεφύτρωσαν μαϊμού δάσκαλοι, μαϊμού γιατροί, μαϊμού μηχανικοί, μαϊμού δικαιολογητικά γλωσσομάθειας, μαϊμού πτυχία, απολυτήρια, μαϊμού βιβλιάρια υγείας, μαϊμού φορολογικές δηλώσεις. Φαντάσματα συνταξιοδοτούμενων νεκρών, μαϊμού ομάδες, μαϊμού των μαϊμού και στο ποδόσφαιρο. Αυτά και τόσα άλλα, αόρατα, που δεν χωρά ο νούς, κλότσησαν την δημοκρατία στο έσχατο σκαλοπάτι του αίσχους, τής φτώχειας και της ανυποληψίας της.
Η δημοκρατία δεν μπορεί να κρατηθεί όρθια αν τής λείπει η δυνατότητα να αντιδράσει στην ανηθικότητα, στην αδιαλλαξία, στην βία, στην αυθαιρεσία.
Η Δημοκρατία αντλεί δύναμη, όχι ως προδομένος θεσμός τού σήμερα, αλλά, ως αξία αθάνατης ιδέας, τού μέτρου, της ηθικής και τού σκέπτεσθαι.. Εμείς, όμως, εδώ στον τόπο μας, σε ποιους την εμπιστευθήκαμε και την καταστήσαμε, χρόνια τώρα, προπαγάνδα, ψευδεπίγραφο κατεπίστευμα: «Ομπρός να σηκώσουμε τον ήλιο, κι ήρθε σκοτάδι! Ο λαός στην εξουσία κι ήρθε η λεηλασία! Επανίδρυση τού κράτους κι ήρθε διάλυση τού κράτους» Καπηλευόμενοι μερικοί την μιζέρια εξαγόρασαν το λαϊκό φρόνημα;
Η Δημοκρατία καταργείται μόνο, όταν καταργείται ο άνθρωπος, η αξιοπρέπεια, ο σεβασμός, η δικαιοσύνη, ο έλεγχος, η κριτική κι ο δρόμος τού ανθρώπινου λόγου..
Μην πεις, φίλε αναγνώστη, δεν έχω την δύναμη και δεν μπορώ να αντιμετωπίσω τα ανδρείκελα, Όχι. Η ευθύνη είναι δική σου. Κι αν θέλεις να αλλάξεις τους άλλους, πρέπει να αλλάξεις, πρώτα, εσύ. Υπερασπίσου με τόλμη τις ηθικές αξίες που πεθαίνουν στον τόπο σου.
Να ανοίγεις το στόμα σου και να μιλάς με τόλμη, κι όχι να το ανοίγεις, μόνον, όταν, τηλε-χαζεύοντας, χασμουριέσαι…
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Η Δημοκρατία μας, σήμερα, αδύναμη και ασταθής, στην έκπτωση των ιδανικών της και στην προδοσία των ανθρώπινων αξιών της, ζει τον επιθανάτιο ρόγχο της. Το οξύ πρόβλημά που προσβάλλει, τώρα, έναν άρρωστο λαό με ένα άρρωστο αφερέγγυο πολιτικό σώμα, με μια κοινωνία που πάσχει από γενική κατάρρευση, εξαιτίας μιας ανίατης σηψαιμίας της, με μια παιδεία αηδιαστικά ξευτελισμένη που ως ψυχολογικό πρόβλημα καταργεί την ελληνικότητα και με το ολοένα δημοσιονομικό έλλειμμα, με την διαπλοκή, με την αδικία, με την ανύπαρκτη διοικητική οργάνωση, με την βουβαμάρα της που δεν απαντά στον πολίτη ούτε και στο τηλέφωνο, με την τόση σε βάθος αφαίμαξη τού μισθού κ.λπ. κ.λπ. δεν…δικαιώνει, στον αντικατοπτρισμό όλων,το απέραντο τρελοκομείο που επικαλείται ο αείμνηστος, Κ. Καραμανλής;
«Είναι αλήθεια ότι η εξουσία δεν μπορεί, σήμερα, να εκμηδενίσει τον κίνδυνο, χωρίς να καταστρατηγήσει τα ατομικά δίκαια των πολιτών παραβιάζοντας τις υποσχέσεις της.» Αλλά, πάλι, ρωτάς: Ποιοι… έφταιξαν;( Γ. Ν. Πολίτης.)
Αν θεωρούμε την ζωή και την πατρίδα απόλυτες αλήθειες και με απόλυτη ισχύ, πρέπει να βρούμε όλοι μας και την απόλυτη συνεργασία, για να ξεπεράσουμε την διάσταση τού ηθικού προβλήματος που ταλανίζει...την χώρα μας!
Παναγιώτης Α. Χαμουζάς .
15-12-’14
