Ανά Κατά μέρος 1ο

ΜΕΡΟΣ  ΠΡΩΤΟ

                            Alea jacta est. Ο κύβος ερρίφθη
                                                      (Καίσαρ. 49  π. Χ. )
        
                          ΛΑΚΩΝΙΚΑ: ΑΝΑ—ΚΑΤΑ
                 
     Αν θες να βρεις την αλήθεια ακολούθησε τη… Φύση 

  Θυμάμαι όταν πρωτοετής σε μια ξενάγησή μου στο Αστεροσκοπείο τής Αθήνας, ο εντεταλμένος καθηγητής, ενώ βρισκόμουν μπροστά στο τηλεσκόπιο, για να δω,  μού είπε: Τώρα θα περάσει ένα αστέρι! Αν δεν περάσει,  δεν σημαίνει ότι καθυστέρησε. Το ρολόι σου δεν πάει… καλά!
  Η Φύση ούτε βλέπει ούτε ακούει  ούτε πονά ούτε λυπάται ούτε χαίρεται. Δεν έχει αισθήματα. Δεν κάνει διακρίσεις σε φτωχούς και πλούσιους, σε καλούς και κακούς, σε πιστούς και άθεους κ.λπ. Απέχει από όλους και από όλα εξίσου και…  «Βρέχει  επί δικαίους και αδίκους!  ( Ματθ, κεφ. 4, 45) 
  Δεν ξέρω τους σκοπούς τής Φύσης και τους στόχους της, βλέπω, μόνο, τα πάντα της να δουλεύουν ρολόι, με νόμο και με τάξη. Και ενώ δεν δείχνει να νοιάζεται πια για μας,  μάς θυμάται, όμως, όταν την…παραβαίνουμε και την κακοποιούμε. 
  
  Νόμος, (από το ρήμα νέμω, μοιράζω) σημαίνει το  δοσμένο  από  τη Φύση μερίδιο ρόλου  σε καθένα χωριστά από τα  όντα της.
 Οι νότες είναι επτά, αλλά η κάθε μια έχει τον δικό της ξεχωριστό  ήχο και στην συνεργασία τους γεννούν την  αρμονία. Έτσι και όλα τα άτομα της ύλης, ενώ μοιάζουν μεταξύ τους,  διαφέρουν στο μέγεθος και στις ιδιότητές τους…   (Δημόκριτος)
 Παρόμοια και τα ανθρώπινα άτομα,  ενώ μοιάζουν μεταξύ τους, διαφέρουν όμως εξωτερικά και σε εσωτερικές ιδιότητες. Το ίδιο συμβαίνει και στα δακτυλικά αποτυπώματα. Μοιάζουν, αλλά διαφέρουν μεταξύ τους
Και ολόκληρο το Σύμπαν, από  το ελάχιστό του μόριο ώς το απέραντο χάος του υπακούουν στον νόμο της συνεργασίας για την γενική αρμονία του Σύμπαντος.  Γι αυτό και το Χάος, δεν είναι χάος, αλλά  αρμονία νόμων. 
 Και βέβαια οι τροχιές των αστεριών, τού ήλιου κ.λπ. στον εκτροχιασμό μιας απειθαρχίας τους  θα έφερναν αναπόφευκτη την συντέλεια τού κόσμου.
  Natura non imperatur nisi parendo. (Βacon.1561-1626)
         (Η Φύση  κυβερνιέται,  μόνον, αν την υπακούς…)
    Και ποιος μπορεί να  πάει κόντρα στην Φύση;  Η τιμωρία  έρχεται αναπόφευκτη να του υπενθυμίσει την δύναμη τής αλήθειας της.  
                                        ****
Στην χώρα μας συνέβη το αντίθετο, από αυτό που λειτουργεί στην Φύση. Ούτε νόμοι  λειτουργούν ούτε  έλεγχος διενεργείται ούτε τιμωρία επιβάλλεται, αλλά,  ούτε και αυτός ο ανθρώπινος νόμος γίνεται σεβαστός. Τα πάντα πουλήθηκαν στον βωμό τού ατομικού συμφέροντος.    . Έτσι, παντού γύρω μας, κυριαρχούν ανομίες, παρανομίες, κλοπές, απάτες. Παντού μαϊμού δάσκαλοι, μαϊμού γιατροί, μαϊμού μηχανικοί, μαϊμού δικαιολογητικά γλωσσομάθειας, μαϊμού πτυχία, απολυτήρια, βιβλιάρια υγείας, μαϊμού αποδείξεις, ακόμα, και μαϊμού  φορολογικές ενημερότητες και τελευταία και μαϊμού ταμειακές μηχανές και τόσα άλλα, που δεν χωρά ο νούς,
Ποια παιδεία—παραπαιδεία. Ποια οικονομία---Παραοικονομία. Ποιος λογισμός-παραλογισμός. Ποιο εμπόριο---παρεμπόριο.
Τα πάντα, στον εκτροχιασμό τής παρανομίας και ανηθικότητας   μάς οδήγησαν στην κατάρρευση, στον ευτελισμό, στην φτώχεια, στην ντροπή, στην μετανάστευση κ.λπ.
     Πεποίθησή μας είναι ότι η δημοκρατία θα διατηρούταν στον τόπο μας αν λειτουργούσαν οι νόμοι κι αν υπήρχε η τιμωρία των  παραβατών της. 
Αν στην βία, στην αδιαλλαξία, στην αυθαιρεσία υπήρχε η νόμιμη τιμωρία κι αν, στην κάθε παρανομία, ο νόμος  παρέμενε αδιάλλακτος.
  Αλλά…κι αν η  ίδια, η  πολιτική,  στην πολιτική τού «πολιτισμού» της, δεν συνομολογούσε δούναι και λαβείν με τους πολίτες κι αν,. στην  προπαγάνδα της για επικράτηση, δεν νόθευε και δεν εξαγόραζε  το λαϊκό φρόνημα.  
                                         ***                                                    
Σήμερα, στην χώρα μας, όπου τίποτα  δεν είναι πιο σταθερό από την αστάθειά της, η απασφάλιση των συνταγματικά επιβεβλημένων μηχανισμών για επιβολή τιμωρίας στους ενόχους είναι, όπως πράττει και η Φύση, αναγκαία και εθνικά απαραίτητη; 
Γιατί, μόνο, στην  τιμωρία των παραβατών, η δημοκρατία θα δείξει την δύναμη της αλήθειας της.  
                                              ***
 Σε στιγμές παρακμής ποιες δυνάμεις  επανεκκινήθηκαν  στο παρελθόν; 
     Ιστορικά, η κλασική μας φιλοσοφία, κι εδώ θέλουμε να καταλήξουμε, στις  ώρες πανωλεθρίας ενός λαού, προκρίνει την συνεργασία τού   συντηρητικού πνεύματος τών Άριστων τού Αριστοτέλη, με… το ελεύθερο πνεύμα της Δημοκρατίας που διαποτίζει την πολιτική ισότητα τού Λαού.
Η μικτή  συγκυβέρνηση που προέκυψε, μετά το τέλος τού Πελοποννησιακού πολέμου, 403 π.Χ. αποσόβησε το ορατό αιματοκύλισμα ενός εμφύλιου σπαραγμού ανάμεσα στους Αθηναίους.
 Σήμερα, στο ίδιο ταμπεραμέντο, «πείραμα»  συνεργασίας… Ν.Δ.+ ΠΑΣΟΚ. και, δεν θέλουμε να νομίζουμε ότι δεν λειτούργησε η αγνότητα πατριωτισμού τους, ωστόσο αποσοβήθηκε …το τυχόν χειρότερο και…για την πατρίδα και για … τις ίδιες, τις παρατάξεις που… συνεργάστηκαν!.
 Γιατί, ξέρουμε ότι κι οι δυο παρατάξεις, στο όλο  τους παρελθόν, εκτός, βέβαια, από εξαιρέσεις  στον χωρίς ηθικούς φραγμούς λαϊκισμό τους  εξέθρεψαν το τέρας των αποδεδειγμένων, σήμερα, ανομολόγητων  ντροπών και παθών μας. 
Ωστόσο,  τώρα, στις κρίσιμες ώρες της χώρας μας, μια μικτή διακυβέρνηση, από όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα κατά την φιλοσοφία τού εκλεκτικισμού, είναι η μόνη ενδεδειγμένη σωτηρία…
Και η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει ως συνδυασμός όλων των κομμάτων, θα αποτελούσε προσωρινή παρένθεση  μιας νέας μορφής δημοκρατίας, που σαν άλλο, κλωνοποιημένο πρόβατο, Ντόλι, θα ασκεί εξουσία, όχι ως σύνολο κομμάτων, αλλά ως σύνολο ανθρώπων, συνειδητά, εθνικά συμφιλιωμένων  για τον ένα κοινό σκοπό, την Πατρίδα!
  Άλλωστε, αληθινό είναι μόνο εκείνο που μάς ενώνει στις κρίσιμες ώρες. Αλλά και εθνικά  όλοι είμαστε μέλη τού ίδιου ελληνικού σώματος και στην συγκυβέρνηση δεν θα υπάρχει το   «εγώ» και το «δικό» μου, το αριστερά και το δεξιά, αλλά το κοινό συμφέρον, τα κοινά ιερά και όσια, η ίδια ιστορία και έθνος, ο ίδιος εθνικισμός και φυλή, η ίδια σημαία και γλώσσα και η κοινή πίστη στην σωτηρία τής ίδιας, της Πατρίδας… 
Ξέρω πως  οι σκέψεις αυτές θα γίνουν σκάνδαλο ειρωνείας από τους πιο πολλούς, γιατί φαντάζει ανέφικτο  να κατισχύσει  μια  ομόνοια σε ένα λαό που η επιπολαιότητά του είναι το βάθος του.
 Το θέμα είναι απέραντο, αλλά μια…εθνική Ελλάδος κι ένα ’40 και μια ιστορική εποχή ομοψυχίας των Περσικών πολέμων, και ένα «μολών λαβέ» κ.λπ συνήγειραν και συνέγραψαν κάποτε, ιστορία.
 Επιτέλους, να μάθουμε σ’ αυτόν μας, τον τόπο, ότι η εθνική υποχρέωση είναι ανώτερη από την ατομική,  και η ατομική ηθική των ταγών τού τόπου μας, να μάθει να διδάσκει με το παράδειγμά της τον σεβασμό προς τον πολίτη!
Κάποτε,  σ’ αυτόν μας τον τόπο, πρέπει να ’ρθει η άτεγκτος  τιμωρός  Νέμεση, η αδερφή του νόμου, που στην δύναμη τής τιμωρίας της, όπως και στην  Φύση, να δικαιώσει την αλήθεια,  που λέγεται… Δημοκρατία.!
 Χωρίς νόμους και τιμωρία η δημοκρατία μας δεν... θα επιβιώσει!   ‘                                                                 

Π. Α. Χαμουζάς 30-7- 2015