Στανισλάο Κανιτζάρο

O Στανισλάο Κανιτζάρο (Stanislao Cannizzaro, 13 Ιουλίου 1826 - 10 Μαΐου 1910) ήταν Ιταλός χημικός, γνωστός κυρίως για την ομώνυμη αντίδραση και για τον ρόλο του στις συζητήσεις ατομικού βάρους στο Συνέδριο της Καρλσρούης το 1860.

Βιογραφία

Ο Cannizzaro γεννήθηκε στο Παλέρμο. Το 1841 μπήκε στο πανεπιστήμιο εκεί με αρχική πρόθεση την ιατρική, αλλά γύρισε σύντομα στη μελέτη της χημείας. Το 1845 και το 1846 εργάστηκε ως βοηθός στη Raffaele Piria (1815 – 1865), γνωστός για την εργασία του στη σαλικίνη, και έπειτα ως καθηγητής της χημείας στην Πίζα και στη συνέχεια στο Τορίνο.

Κατά τη διάρκεια της Σικελικής Επανάστασης του 1848, ο Cannizzaro επιστρατεύθηκε ως ένας ανώτερος αξιωματικόςπυροβολικού στη Μεσσήνη της Σικελίας. Ήταν επίσης εκλεγμένος αντιπρόσωπος της Francavilla στο Σικελικό Κοινοβούλιο. Μετά από την πτώση της Μεσσήνης το Σεπτέμβριο 1848 τοποθετήθηκε στην Ταορμίνα.

Μετά την κατάρρευση των στασιαστών, ο Cannizzaro διέφυγε στη Μασσαλία το Μάιο 1849. Μετά επισκέφθηκε διάφορες γαλλικές πόλεις καταλήγοντας στο Παρίσι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους. Εκεί προσλήφθηκε στο Εργαστήριο Michel-Eugene Chevreul και από κοινού με τον F. S. Cloz (1817 – 1883) είχαν την πρώτη συμβολή του στη χημική έρευνα, το 1851, όταν παρασκεύασαν κυαναμίδιο με επίδραση αμμωνίας σε χλωροκυάνιο σε αιθερικό διάλυμα. Στο ίδιο έτος ο Cannizzaro αποδέχτηκε έναν διορισμό στο εθνικό κολλέγιο Alessandria, ως καθηγητής της φυσικής χημείας.

Στo (κολλέγιο) Alessandria ανακάλυψε πως οι αρωματικές αλδεΰδες διασπούνται από αλκοολικό διάλυμα KOH σε ένα μίγμα αντίστοιχης αλκοόλης και καρβονικού κάλιου.

Για παράδειγμα η βενζαλδεΰδη (φαινυλμεθανάλη κατά IUPAC) διασπάται σε βενζυλική αλκοόλη (φαινυλμεθανόλη) καιβενζοϊκό κάλιο , όπως η δείχνει η παρακάτω «αντίδραση Cannizzaro»:

Το φθινόπωρο του 1855, Cannizzaro έγινε καθηγητής της Χημείας στο Πανεπιστήμιο της Γένοβας, και μετά από τις περαιτέρω καθηγεσίες στην Πίζα και Νάπολη, δέχτηκε την έδρα της Ανόργανης και Οργανικής Χημείας στο Παλέρμο. Εκεί πέρασε δέκα έτη μελέτης στις αρωματικές ενώσεις και συνέχισε να εργάζεται με τις αμίνες, μέχρι το 1871 όταν διορίστηκε στην έδρα της Χημείας στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης.

Εκτός από την εργασία του για την Οργανική Χημεία, που περιλαμβάνει επίσης μια έρευνα για τη σαντονίνη ο Cannizzaro παρείχε τη μεγάλη υπηρεσία στη Χημεία με το «Chimica Di Filosofia corso Sunto Di Η.Ε 1858» φύλλο του, ή το «Sketch of a course of chemical philosophy», στην οποία επέμεινε στη διάκριση, υποτιθέμενη προηγουμένως από τον Avogadro, μεταξύ των ατομικών και [[μοριακό βάρος}μοριακών βαρών]. Ο Cannizzaro επέδειξε πως τα ατομικά βάρη των στοιχείων που περιλαμβάνονται στις πτητικές ενώσεις μπορούν να συναχθούν από τα μοριακά βάρη εκείνων των ενώσεων, και πώς τα ατομικά βάρη των στοιχείων των όποιων ενώσεων οι πυκνότητες ατμού είναι άγνωστες μπορούν να καθοριστούν από τη γνώση των συγκεκριμένων θερμοτήτων τους. Για αυτά τα επιτεύγματα, θεμελιώδους σπουδαιότητας για την ατομική θεωρία, του απονεμήθηκε το Μετάλλιο Copley από Βασιλική κοινωνία μέσα 1891.

Το 1871, το επιστημονικό επίπεδο του Cannizzaro του εξασφάλισε αποδοχή στην ιταλική Σύγκλητο, της οποίας ήταν αντιπρόεδρος, και στο Συμβούλιο της δημόσιας οδηγίας και με άλλους τρόπους παρείχε σημαντικές υπηρεσίες στην επιστημονική εκπαίδευση στην Ιταλία.