Γιατροί Έλληνες

Το έργο του δημοσιεύθηκε αρχικά σε λατινική μετάφραση από τον Ιούνιος Πάουλους Κράσους (Giunio Paolo Grassi), στη Βενετία το 1552 και τον Ρούφους Εφέσιους. Η πρώτη ελληνική έκδοση έγινε από τον Γιακόμπους Γκούμπιλους (Jacobus Goupylus), Paris, 1554 και είναι πληρέστερη απότη λατινική εκδοχή του Κράσους. Το 1723 εκδόθηκε από το Clarendon Press στην Οξφόρδη το βελτιωμένο κείμενο του Τζον Γουίγκαν, νέα λατινική έκδοση, με σχολιασμό και σημειώσεις και κατάλογο του Μισέλ Μετέρ. Το 1731, ο Μπερχάβε έκανε νέα έκδοση, με σχολιασμό του Πετί και του Ντάνιελ Βίλχελμ Τρίλερ. Η έκδοση του C. G. Kühn, στη Λειψία το 1828, περιείχε το κείμενο του Γουίγκαν, λατινικό στίχο και τον σχολιασμό, του Πετί και τον κατάλογο του Μετέρ. Ακόμα μία έκδοση από τον Φ. Ζ. Έρμερινς δημοσιεύτηκε στην Ουτρέχτη το 1847. 

Αριστόξενος 

 Ο Αριστόξενος (πολυτονικό Ἀριστόξενος, 1ος αιώνας μ.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας ιατρός ο οποίος ήταν μαθητής τουΑλέξανδρου Φιλαλήθη και σύγχρονος του Δημοσθένη Φιλαλήθη, στην ιατρική σχολή του Ηρόφιλου στη Λαοδίκεια της Φρυγίας. Το έργο του με τίτλο Περὶ τῆς Ἡροφίλου Αἱρέσεως -στα λατινικά γνωστό ως De Herophili Secta- δεν διασώζεται πλέον αλλά υπάρχουν μόνο αναφορές σε αυτό από τον Γαληνό.

Ασκληπιάδης ο Προυσαεύς

Ο Ασκληπιάδης ο Προυσαεύς (ή Βιθυνός, ή Κιανός ή Προυσιεύς) (1ος αιώνας π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας φυσιολόγος καιιατρός, που καταγόταν είτε από την Προύσα είτε από την Κίο (ή Προυσιάδα) της Βιθυνίας.

 Ο Ασκληπιάδης σπούδασε αρχικώς στην πατρίδα του και στη συνέχεια ταξίδεψε στην Αθήνα, όπου παρακολούθησε τηνεπικούρεια διδασκαλία «περί της εξ ατόμων συστάσεως του κόσμου», της οποίας έγινε οπαδός. Κατόπιν επισκέφθηκε τοΠάριο, όπου άκουσε τις παραδόσεις του διάσημου φαρμακολόγου Κλεοφάντου.

 Ο Ασκληπιάδης απέκτησε με τον καιρό τεράστια δημοτικότητα, οπότε προσκλήθηκε στην αυλή του Μιθριδάτη, αλλά προτίμησε τη Ρώμη, ενώ στον βασιλιά έστειλε απλώς τα συγγράμματά του. Στη Ρώμη ο Ασκληπιάδης ίδρυσε τη «μεθοδική ιατρική σχολή», η οποία συνιστούσε τη φυσιοθεραπεία, τη δίαιτα και τα λουτρά, ενώ αντιθέτως απέφευγε τη χορήγησηφαρμάκων. Την ίδια μέθοδο εφάρμοζε στον εαυτό του, λέγοντας μάλιστα ότι αν ασθενούσε ποτέ δεν θα έπρεπε να αποκαλείται γιατρός. Πραγματικά, έφθασε ως τα βαθιά γεράματα και σκοτώθηκε πέφτοντας από μία σκάλα.

 Διαφωνούσε σε πολλά θέματα με τον Ιπποκράτη και ιδιαίτερα στα περί «κριτικών ημερών», στην αλλαγή της δίαιτας στους ασθενείς και άλλα. Θεωρείται ότι ο Ασκληπιάδης καθιέρωσε τη διάκριση των ασθενειών σε χρόνιες και οξείες, και τωνσπασμών σε τονικούς και κλονικούς. Η φήμη του έφθασε στο μέγιστο όταν διέκρινε και διέσωσε μία περίπτωσηνεκροφάνειας. Επίσης, εφάρμοζε την τραχειοτομία σε περιπτώσεις κινδύνου ασφυξίας, όντας γενικώς οπαδός της χειρουργικής.

 Ο Βακχείος ο Ταναγραίος ή Βάκχειος, (3ος αιώνας π.Χ.) ήταν Έλληνας ιατρός από την Τανάγρα της Βοιωτίας και ένας από τους πρώτους σχολιαστές των γραπτών του Ιπποκράτη. Ήταν μαθητής του Ηρόφιλου, και σύγχρονος του Φιλίνου του Κώου ο οποίος ήταν επίσης σχολιαστής του έργου του Ιπποκράτη.. Δεν διασώζονται τα γραπτά του παρά μόνο μερικά αποσπάσματα μέσω αναφορών που γίνονται από τον Ερωτιανό (1ος αιώνας π.Χ.) και τον Γαληνό (2ος αιώνας μ.Χ.) οι οποίοι τον αναφέρουν συχνά.