Ο Εκλεκτικισμός

Σε μια χώρα που ’χουν διασαλευτεί τα πάντα, ποιες πολιτικές δυνάμεις  μπορούν να την επανεκκινήσουν;

  Αληθινά, εθνικό είναι εκείνο που, στις κρίσιμες ώρες, μάς ενώνει.

_________________________________________________________

 

    Ο ΕΚΛΕΚΤΙΚΙΣΜΟΣ είναι φιλοσοφική κοσμοθεωρία που, στις μετέωρες  ώρες μιας κοινωνικής  κατάρρευσης και παρακμής, σπεύδει και  κάνει συνδυασμό  πολιτικών ιδεών, φιλοσοφικών απόψεων κ.λπ. προκειμένου να επισημάνει υποδείξεις...  λύσεων.

 

     Κράτος είναι πολιτική ενότητα δύναμης. Αλλά, στον τόπο μας Κράτος και Αυτοδιοίκηση δεν εκφράζονται ως δύναμη Εθνικής ενότητας, αλλά ως κοινοπραξία ατομικών και κομματικών συμφερόντων, πελατειακών σχέσεων, λαϊκισμού συγκρουσιακών αντιπαραθέσεών  τους κ.λπ.

   Αυτό το είδος της συμπεριφοράς ήταν και παρέμεινε ο κοινωνικός  μας κομφορμισμός, η κοινωνική μας, θέλω να πω, διαμόρφωση που, στον κακό της τον καιρό, μάς χάραξε και τον κακό μας δρόμο ή ανάποδα: Στον κακό μας δρόμο μάς χάραξε τον κακό μας τον καιρό!.  

  Η αιτία τής κακής μας αυτής,  τύχης δεν είναι  ο Θεός, η φύση ή οι άλλοι, αλλά η  συμφεροντολογική αντίληψη που καλλιεργήθηκε, στην ασυδοσία, παρανομία, στην απουσία ελέγχου και της σύννομης τιμωρίας.  

Το φαινόμενο τής ατιμωρησίας παράπεμπε...μερικούς, ότι στην  δημοκρατία όλα επιτρέπονται. Ακόμα και:  «να κλέβουμε.»    

Κι ο  ρεαλισμός  τού κ. Πάγκαλου,   που  ζούσε στο πετσί του τα τεκταινόμενα όλης της κοινωνικής μας διαστρωμάτωσης, ήρθε και με αφοπλιστική, ειλικρίνεια  παγερά  μάς αποκάλυψε:     

« Όλοι μαζί τα φάγαμε!,»

   Ποιος όμως έχει το φταίξιμο αυτής, της ντροπιασμένης μας ταυτότητας;

 Μα,  οι πολιτικοί. Αυτοί, οι πολιτικοί, κατά το Ρωμαϊκό δίκαιο έχουν τό:

« culpaineligendo», δηλαδή, την ευθύνη των προσώπων και συμπεριφορών που επιλέγουν για να συνεργαστούν, και σ’ αυτήν την...τοπικο-περιφερειακή  μικρή διοίκηση.

 Αλλά, και ο Θουκυδίδης ταυτόσημα  έχει γνωματεύσει.

 « Αν κάτι δεν πάει  καλά στο κράτος, δεν φταίει ο λαός που ακολουθεί, αλλά αυτοί που δίνουν τις λαθεμένες κατευθύνσεις».

 Το ίδιο επιβεβαιώνει ο πρώτος ανεπανάληπτος νους τής υφηλίου, ο Αριστοτέλης. Οι πολιτικοί επιλέγουν το: «κατά φύσιν οικείον»,  εκείνους που τούς... μοιάζουν, που έχουν την ίδια ιδιοσυγκρασιακή ψυχοσύνθεση. Το «όμοιος ομοίω».  

   Άρα, αν θέλεις να μάθεις ποιοι μάς διοικούνε, δες ποιους...διάλεξαν για συνεργάτες τους!

Κι ο λαός μας δεν υστερεί: «Πες μου τις επιλογές  σου να σου πω ποιος είσαι...»

.

                                                    ***    

    Στην ιστορία των αυτοκρατοριών που ’μειναν,  επί μακρόν χρόνο, σε  μια και μόνο πολιτική πίστη, κάποτε...ή αυτοκαταργήθηκαν ή  αποσχίστηκαν ή υπέκυψαν σε απολυταρχικές ηγεσίες που  δημιούργησαν  νέες εθνότητες με πλαστά σύμβολα (πβ Σκόπια).

    Έσβησαν ακόμα αυτοκρατορίες που περιήλθαν σε δουλεία  ή περιέπεσαν σε οικονομικές καταρρεύσεις, σε σεισμούς, καταποντισμούς ή  σε θανάτους Αλεξάνδρων  κ.λπ.

    Αλλά,  ακόμα και σε μια θρησκεία, παρά την εμμονή της σε μια δογματική της  πορεία, συμβαίνει  να έχει γεννηθεί πλήθος από αιρετικά παρακλάδια...

    Η κλασική μας εποχή που, ως πρωτογενής δημοκρατία, θεμελιώθηκε στην φιλοσοφία τής λογικής, τού μέτρου, τής ελευθερίας, κ.λπ.  μετά την λάμψη της, εξαιτίας τού  λαϊκισμού των πολιτικών της, αυτοδιαλύθηκε.

    Γιατί, στον κοινωνικό εκφυλισμό της, γράφει ο Θουκυδίδης, μετά τον θάνατο τού Περικλή, οι θρασείς και  οι αχρείοι, τα ανδρείκελα και οι τυχοδιώκτες ανεπάγγελτοι κ.λπ. αποθρασύνθηκαν, ενώ οι έντιμοι κι οι σοβαροί περιθωριοποιήθηκαν και απομακρύν0ηκαν.

    Η πρωτόγνωρη σε δύναμη και σ’ απεραντοσύνη Αυτοκρατορία τού Μεγαλέξανδρου μετά τον θάνατό του  διαλύθηκε από τους επιγόνους του.

Η Ρωμαϊκή εποχή που στην θέση της ελληνικής λογικής έθεσε  την δύναμη τής βούλησης και των αυστηρών νόμων και στην θέση τής φιλοσοφικής θεωρίας την  πρακτική εφαρμογή, όμως, στην ηθική της παραλυσία δεν άντεξε και κατέρρευσε.

   Η Βυζαντινή αυτοκρατορία, ως το έθνος, «τω πιστεύσαν τω Δεπότη», που ήταν το έθνος που «πίστεψε στον Κύριο», στην εμμονή ενός θρησκευτικού της διχασμού που έφερε το σχίσμα, παρά την χιλιετή της ζωή, προδομένη κι αυτή ηθικά, προτίμησε να εξανδραποδιστεί  παρά να μείνει στην Ευρώπη.  Καλύτερα, έλεγαν, προτιμούμε το τουρκικό μαστίγιο παρά την λατινική καλύπτρα. Στο καλογερίστικο, όμως, πείσμα της τα πληρώσαμε όλα μαζί!

    Ο Σοσιαλισμός τού Μαρξ,  που με θρησκευτικό δογματισμό και φανατισμό, πίστευε  στο όραμα, για τον νέον άνθρωπο, απαλλαγμένο από τον φόβο μιας αλλοτρίωσής του, προδόθηκε και αυτός, με την σειρά του, από τον ανθρώπινο χαρακτήρα τού ατομισμού,  και στην βία τού Σταλινισμού  για την επικράτησή του, κατέρρευσε κι ολότελα ...η ελπίδα ξεχάστηκε.

        (Σε στιγμές παρακμιακής πορείας ποιες δυνάμεις  επανεκκινήθηκαν  στο παρελθόν;)

Ιστορικά, η κλασική μας φιλοσοφία, κι εδώ θέλουμε να καταλήξουμε, στις ώρες πανωλεθρίας ενός λαού, προέκρινε την συνεργασία τού   συντηρητικού πνεύματος τών Αρίστων τού Αριστοτέλη, με… το ελεύθερο πνεύμα τής Δημοκρατίας που διαπότιζε την ισότητα τού Λαού.

                                               

Μια τέτοια  μικτή  συγκυβέρνηση προέκυψε, μετά το τέλος τού Πελοποννησιακού πολέμου, που  όπως γνωρίζουμε κράτησε 27 χρόνια.  (431 -- 404 π.Χ) .

    Έτσι, το 403 π.Χ. ο εκλεκτικισμός, αποσόβησε προσωρινά το ορατό αιματοκύλισμα ενός εμφύλιου σπαραγμού, ανάμεσα   σε δημοκρατικούς και  συντηρητικούς Αθηναίους.  

   Ακούμε την ανταπόκριση τού Ιστορικού μας Θουκυδίδη (βλ. βιβλ. Θ, 97, 2, 3)   ... «Απομόνωσαν, λοιπόν,  τους τετρακοσίους τυράννους και ψήφισαν  όλοι την ανάθεση τής  εξουσίας στους πέντε χιλιάδες δημοκρατικούς με τον...όρο: Να... μην καταβάλλεται κανένας μισθός σε κανένα πολιτικό πρόσωπο ούτε και για κάποιο δημόσιο αξίωμα!

 Διαφορετικά, είπαν, τον παραβάτη  θα τον θεωρούσαν καταραμένο!

 Κι ο ιστορικός συνεχίζει:

    «Έγιναν πολλές συνελεύσεις, νέα νομοθετήματα και άλλα απαραίτητα  και επί των ημερών μου, γράφει ο ίδιος, ο ιστορικός, όλα άλλαξαν και  συντονίστηκαν κατά  τον καλύτερο τρόπο!...

 Ψήφισαν, ακόμα, χάριν της γενικής συμφιλίωσης, να επιστρέψει κι ο εξορισμένος εκείνος ο αντίπαλος τους, Αλκιβιάδης, για να προσφέρει την βοήθειά του.. για μοιραστεί και αυτός τν ευθύνη!.». (ήταν ένα πλουσιόπαιδο, παλιόπαιδο, που ζημίωσε και πρόδωσε την δημοκρατική Αθήνα!)

   Στο...ίδιο ταμπεραμέντο συνεργασίας…Ν.Δ.+ΠΑΣΟΚ. που ζήσαμε, αν και, προσωπικά, δεν πείστηκα ότι λειτούργησε η αναμεταξύ τους φιλότιμη αγνότητα για χάρη τής πατρίδας, κι όχι για χάρη  της κομματικής τους επιβίωσης.

   Γιατί, ξέρουμε πολύ καλά, ότι κι οι δυο αντίπαλες παρατάξεις, Ν.Δ.+ΠΑΣΟΚ, στον χωρίς ηθικούς φραγμούς λαϊκισμό τους,  εξέθρεψαν το τέρας των αποδεδειγμένων, σήμερα, ανομολόγητων ντροπών, παθών και συμφορών, κλοπών, αδιεξόδων, εξαθλίωσης τής χώρας μας.

Δεν γνωρίζω κακό και ντροπή που να μην έχει γίνει!.  Η μια, η Ν.Δ., ήταν, τότε, για το ΠΑΣΟΚ, η επάρατος δεξιά. Η άλλη, το ΠΑΣΟΚ, ήταν, τότε,  για την Ν.Δ. οι κλέφτες, τα κλεφτρόνια. Αλλά και ο...λαϊκισμός, οι εφιάλτες, η αλλαγή, η απαλλαγή, οι μη προνομιούχοι Έλληνες,, τα περήφανα γηρατειά, τα κάθε τόσο αναδρομικά των πολιτικών, των δικαστών,  τα δικά μας παιδιά, ομπρός να σηκώσουμε τον ήλιο, ο λαός στην εξουσία, ανταγωνισμός αυξήσεων μισθών και πολλά άλλα λαϊκίστικα, ανομολόγητα  που δεν έχουν τέλος  συνεχίζουν, φεύ,  και... μέχρι σήμερα!

   Ωστόσο, μια μικτή διακυβέρνηση, οικουμενική, από όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, κατά την φιλοσοφία τού εκλεκτικισμού  είναι η μόνη ενδεδειγμένη σωτηρία…

Και η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει ως συνδυασμός όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων, θα αποτελέσει προσωρινή παρένθεση  μιας νέας μορφής δημοκρατίας, που ωσάν άλλο, κλωνοποιημένο νέο πρόβατο, Ντόλι, θα ασκεί εξουσία, όχι ως σύνολο κομμάτων, αλλά ως σύνολο πολιτών, συνειδητά, εθνικά, ηθικά  συμφιλιωμένων, για τον ένα κοινό σκοπό, την Π α τ ρ ί δ α!

 Εξάλλου,  όλοι είμαστε μέλη τού ίδιου ελληνικού  γονότυπου, DNA,και στην συγκυβέρνηση δεν θα υπάρχει το   «εγώ» και το « εσύ», το αριστερά και το δεξιά, τα δικά μας παιδιά κ.λπ., αλλά το κοινό συμφέρον, τα κοινά ιερά και όσια, η ίδια ιστορία, ο ίδιος εθνικισμός, η ίδια  φυλή, η ίδια σημαία και γλώσσα και η κοινή πίστη  στους νόμους για την κοινή τής Πατρίδας… σωτηρία.

  Ξέρω, με βεβαιότητα, ότι  οι σκέψεις αυτές θα γίνουν σκάνδαλο ειρωνείας από τους πιο πολλούς, γιατί, πραγματικά, φαντάζει ανέφικτο  να κατισχύσει  μια  ομόνοια σ’ ένα λαό που η  επιπολαιότητά είναι το βάθος του και το συμφέρον του η πιο νόστιμη τροφή του.

   Αλλά, δεν είναι μόνο η ανεύθυνη  πολιτική που  ήρθε  ως ιδιοτέλεια, ως άκρατος λαϊκισμός, ως κομματική πελατεία, ως φιλαρχία, ως ραστώνη, αλλά είναι και ο δημογραφικός κατήφορος στην  υπογεννητικότητά μας, η μεταναστευτική αιμορραγία, οι γείτονες που εποφθαλμιούν, η παιδεία, η γλώσσα, η ασυδοσία κι άλλα εγγενή  αμαρτήματα μιας μακρόχρονης  παρανομίας μας.

Με ποιόν να συνδιαλεχθείς; Με τί να θαμπωθεί ο νους, με τί να αναγαλλιάσει το πνεύμα, με τι να χαρεί η ψυχή, ο γονιός για τα παιδιά του, τα παιδιά για το μέλλον τους, για  την    πατρίδα τους, για την παιδεία τους, και για την...γλώσσα τους όταν, στις πέντε λέξεις, μια  είναι η Ελληνική:

                          Successstories   χωρίς...happyend

                                                   ***

     Στην χώρα μας, στην οποία λιγότερο έπρεπε, διαπράχθηκε—από χρόνια--

      «έγκλημα καθοσιώσεως».Έγκλημα, εννοούμε, προδοσίας σε βάρος του

      λαού και τής  ιστορίας του!

Σε λίγο,  θα ’μαστε μια φυλή, συνονθύλευμα  μειοψηφικών εθνοτήτων,  γασμούλων*  μιας εποχής που θα συνεννοούνται  σε  γλώσσα Βαβέλ. ( πβ. Το Χρονικό τού Μωρέως) Το μόνο που θα μας  μείνει θα ’ναι  η...τέχνη  της μαγειρικής ενασχόλησης και των τατουάζ...των καναλιών και λοιπής... ξετσιπωσιάς.

     Αλλά και η έλλειψη μέτρου  στην κακώς εννοούμενη παρρησία λόγου,  μές στη… Βουλή και  στις πολιτικές  συγκεντρώσεις και στις στερεότυπες συμπεριφορές μιας ακατάσχετης πολυλογίας και στην… «γονιδιακή ροπή» τού Έλληνα, προς την απάτη, και      στο πλήθος άλλων που συντέλεσαν  στον... όγκο τής  ηθικής μας αποσάθρωσης, της δημοσιονομικής κατάρρευσης και… εξαθλίωσης.

Τα πάντα  στα κενά τους, στα αδιέξοδά τους και στην αβεβαιότητά τους απαιτούν συνεργασία και...μεταρρυθμίσεις. Νέους πολιτικούς, χωρίς συνειρμούς φαυλότητας.  Οι περιπέτειες έρχονται...

 Εκτός κι αν έρθουν και ισχύσουν οι άτεγκτοι και απαράβατοι Νόμοι τής...κοσμικής αρχής... τού Σύμπαντος!

                                 ***

 « Είδες να μαδάνε την κότα κι ο αέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλά της; Ε! Έτσι  κατάντησε-- χρόνια τώρα-- το έθνος μας. ( Δ. Σολωμός.)

 

 

*γασμούλος: παιδί από γονείς διαφορετικής εθνικής καταγωγής

 

 

                                                         Π. Α. Χαμουζάς.  26-7- 2017