ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ

  Είμαι της νύχτας στοχαστής τους δαίμονες μερεύω

αλήθεια κατανόηση μήπως πολλά γυρεύω;

    Η νύχτα μου χαμογελά στα μαύρα της σκοτάδια,

ψάχνω τους φίλους για να βρώ μα χάνω τα σημάδια.

    Φιλίες που χαθήκανε μεσ’ τα προβλήματά μου,

τα χρόνια μετρώ που πέρασαν κοιτώντας τα παιδιά μου.

    Φίλοι ζητώ συγχώρεση στην καταχνιά της λήθης,

ονειροπόλοι ήμασταν πολύ ψηλά ο πήχης.

    Σκεπτόμασταν με την καρδιά και όχι με τα μυαλά μας,

μον΄ της ψυχής χαμόγελα γνώρισε η γενιά μας.

    Τον ήλιο τον σηκώσαμε μα ήλθανε εκλείψεις,

οράματα ανεκπλήρωτα δυσάρεστες εκπλήξεις.

     Καθημερινά προβλήματα μας πήραν από κάτω,

μα η ζωή μας προσπερνά και πάει παρακάτω.

    Τα χρόνια συσσωρεύονται βαραίνει  η καδένα,

σαν άγκυρα είν’η ζωή και πάει στον πυθμένα.

   Βλέπω τους νέους να αγωνιούν αύριο τι θα γίνουν,

και εγώ τους λέω άνθρωποι για πάντα ν’ απομείνουν.

   Εγώ τα λόγια τα μετρώ σε ζυγαριά τα βάζω,

αν αδικούν τον διπλανό εγώ θα το φωνάζω.

   Σαν είν’ οι άνθρωποι χαρούμενοι τ’ αστέρια λαμπιρίζουν,

και όταν έχουνε χολή τα φώτα τους σφαλίζουν.

Ηλίας Πόλος - Ιούνιος 2010