ΤΡΙΛΟΓΙΑ

  ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ   ΖΩΗ

Ήθος ανθρώπω δαίμων 
                                              ( Ηράκλειτος) 

Θεός για τον άνθρωπο είναι το ήθος του ( η Ηθική του)
« Βροτοίς άπασιν η συνείδησις θεός.»(Μένανδρος)      

Στους ανθρώπους  Θεός… είναι η…Συνείδησή τους! ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ  ΖΩΗ
 Ανάθεμα τήν ώρα---ποιος…ορίζει… εδώ; (κυβερνά;…)
Το…ανάποδο βαφτίζει---και…το λέει…σωστό…!
Τού  αδύναμου τό…δίκιο-μήτε λέει…ποτέ…! 
Βγαίνει νύχτα μέρα-και…τ’ ορκίζεται. 
Όπου μεγάλη πόρτα—πίσω της αυτός…( ο πολιτικάντης)                                                                                        
Κάνεις να την... ανοίξεις---γίνεται…άφαντος…!                             
 (Ελύτης.. Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας)
 
    Η Ποίηση, τέχνη τού λεκτικού καλλωπισμού, στο εύρος τού πλούσιου κόσμου της, στο ξεχείλισμα  τής ψυχής της και στη δύναμη των λόγων της, συνδιαλέγεται, μοναδικά, με το μέσα της κι έξω της Σύμπαν. Το μάτι της, στην διαισθητική του θεώρηση, δεν ησυχάζει. Εισχωρεί παντού, κι εκεί, όπου δεν φτάνει ο νους κι ο λογισμός κι η γνώση.  Στέλλει κι αντλεί μηνύματα. Ανεβαίνει σε ύψη. Κατεβαίνει σε βάθη.  Καταγράφει  τον κόσμο των αισθήσεων, Ζει δονήσεις και γεννά συγκινήσεις και, στην ελεύθερη πορεία της,  κρούει, ακόμα και την πύλη τού ανεξιχνίαστου  μυστήριου.                           
Και ενώ σέβεται το κάθε ανθρώπινο,  όμως,  στο φίλτρο τής ηθικής της συνείδησης, όταν διηθίζει το κακό και την…αδικία, δεν σιωπά, εξεγείρεται, επαναστατεί και, στην  εμπύρετη πνοή της ηθικής της ευθύνης όχι, μόνο, δεν… μαζεύει τη… γλώσσα της, αλλά και την…ακονίζει και, στην...καλαισθητική της ανακοίνωση, αναθεματίζει  την κάθε  ανεύθυνη και υποκριτική  πολιτική  που εμπαίζει τον… άνθρωπο.                   
 
     Στο τρίτο δίστιχο, ο  Ελύτης, μάς ξετρυπώνει τα τρωκτικά εκείνα, που ροκανίζουν ανενόχλητα στα σκοτεινά της  πολιτικής  σκηνής και που, στο φως  τής  ηθικής  τους ντροπής μιας τους  γυμνότητας,… γίνονται άφαντα!
   Συμπερασματικά, η ποίηση, εδώ,  στο ηθικό της υψηλό  φτέρωμα,  μάς ανεβάζει, μαζί της, στα ύψη των  λυτρωτικών νοημάτων της. «Κι ας  ωφελεί αυτό τόσο, όσο  μια…παυσίπονη σταγόνα στον… ωκεανό τής λύπης μας!» (Κική Δημουλά)
                                              ****
 
       Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ  ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ
   Στις αρνητικές καταστάσεις που βιώνουμε, σήμερα, στην συντελεσμένη ομαδική μας παράκρουση σ’ όλη την κοινωνική  μας διαστρωμάτωση, σ’ όλους μας τούς θεσμούς, στο οξύ ηθικό και δημοσιονομικό μας έλλειμμα, στην εθνική μας τραυματισμένη…εντιμότητα κι αξιοπρέπεια, στην  κοινωνική μας αναστάτωση και στα τόσα, άλλα, βαριά και θλιβερά  που,  στο καθημερινό μας πέρασμα, μέσα από  τις τόσες  συμπληγάδες…ντροπής που…απειλούν να  μάς  συνθλίψουν,  αιτία  δεν είναι οι…φυσικοί νόμοι τής... έλξης και τής κίνησης  των… πλανητών που προσδιορίζουν επακριβώς και αναπόφευκτες τις…εκλείψεις τού ήλιου και της σελήνης ούτε καμιά αόρατη υπερφυσική δύναμη, αλλά  τα…χαλαρά ηθικά γκέμια που αφήσαμε στην  ψευδεπίγραφη δημοκρατία μας και στα…άγρια ένστικτα των λύκων που  μολάραμε στο μαντρί τής μέσα μας κι   έξω μας ζωής! 
 
  Αυτή, η πολιτική ατζαμοσύνη, αγκιστρωμένη, πάντα, στο ατομικό και κομματικό της  συμφέρον, πέτυχε, όχι μόνο να οικοδομήσει σε τεκτονικές πλάκες, αλλά και να απομυθοποιήσει  τις αξίες και τα ιδανικά και να καταστήσει την…εξαχρείωση,  στην…μετάλλαξή  της, κοινό τρόπο ζωής τού κοινωνικού  μας γίγνεσθαι. 
Και δεν έχει κι άδικο ο Πλάτωνας που είπε πως «σε ένα αποδιοργανωμένο και διεφθαρμένο κράτος ούτε...ο φιλόσοφος ως άτομο μπορεί να σταθεί στο ύψος των… δυνατοτήτων του».
  ( Βλ. Η Ελλάδα η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης μετά την Ινδοκίνα και την Βολιβία!.  {Μ.Μ.7-12-2007) 
   Αυτό, το…Modus Vivendi, αυτός. ο τρόπος ζωής, που μάς ταπείνωσε και μάς εξαθλίωσε, «καθαγιάστηκε» « από μια άκριτη συνείδηση  ενός άκρατου λαϊκισμού, μιας χρονικής περιόδου μερικών ανάξιων ηγετών που  στην…ακρισία τους έγιναν το προπατορικό αμάρτημα τής σημερινής μας κατάντιας.  
  «Στην φτώχεια τα παιδιά μας φεύγουν σαν... πουλιά. Και στεγνό το δάκρυ τά αναζητά.»  
Σήμερα, η για  πάντα κι ανεπιστρεπτί, μετανάστευση των νέων  για ξένο…σπιτικό, η ερήμωση τής υπαίθρου, η ανεργία, το  πλεόνασμα  τής ασυδοσίας, οι… ευφάνταστες  μεθοδεύσεις  θησαυρισμού,  η παθητικότητα ως αδιαφορία, αδράνεια και αφασία μιας απάντησης, επί…χρόνια, προς τον πολίτη, αυτής, τής τοπικής και περιφερειακής, και…νομικής, ακόμα, Διοίκησης και αυτών που αυτοχρίζονται ηγέτες και αντιποιούνται το Σύνταγμα, είναι το τελευταίο στάδιο ηθικής καθίζησης, κρίσης, παρακμής, κατάντιας και κατάπτωσης ενός ανύπαρκτου  Κράτους και αυτής της ασπόνδυλης ανύπαρκτης  εσωστρεφούς τοπικής Διοίκησης, που χωρίς την τροχοπέδη σεβασμού, στην...εκλογίκευσή της, ασύστολα, σε παραπέμπει από γραφείο σε… γραφείο και… στις…απειλές της ζωής σου κωφεύει. Και αυτά δεν συνιστούν και ολοκληρώνουν την εικόνα  μιας ευτελισμένης… Δημοκρατίας. Αλλά, ποιος νοιάζεται σ’ ένα ξυλάρμενο κράτος;

Τί προσδοκίες να έχει να’ χει λοιπόν  ο πολίτης; Τα υπεύθυνα άτομα, ως ταγοί εξουσίας, όταν γίνονται ανεύθυνα, οι θεσμοί….καταλύονται… (Στωικοί φιλόσοφοι) Και αυτό το είδος  περιμένουμε να…ξυπνήσει την ψυχή τού  έθνους και να διαπαιδαγωγήσει, λέει,  την ιστορική μας μνήμη!
  Τα πάντα, γύρω, στον εκτροχιασμό τους σακατεύουν  τον…ψυχικό κόσμο των παιδιών που έντρομα, στο καθημερινό βίωμα τής ανεργίας και της… μελλοντικής τους  αβεβαιότητας,  μεταστοιχειώνονται σε…εκρηκτικές μάζες, στα γήπεδα, στα πανεπιστήμια, ως ακραίοι πυρήνες των ξυλοδαρμών των πανεπιστημιακών Δασκάλων τους κ.λπ. 
  Ο τρισάθλιος ρόλος τής τηλεόρασης, στην πανδαισία τού έκφυλου θεάματος που ασύστολα εισχωρεί και παραβιάζει την ανώριμη βιολογία. Η ακρωτηριασμένη μας παιδεία  που σβήνοντας, καθημερινά, την ιστορική της ταυτότητα, μένει… να νιώθει εθνικά ρίγη, μόνο… στα σατανικά και στα ποδοσφαιρικά δρώμενα τού…Γκόοολ!...
Κι εμείς, οι αφελείς δάσκαλοι, στην παρορμητική μας αγωνία, για το μέλλον της γενιάς, αναζητούσαμε, λέει, από την ποίηση λεπτούς συναισθηματισμούς, λυρικές συγκινήσεις, που να απηχούν, λέει, τη γεύση και το άρωμα  μιας τρυφερής οικειότητας, μιας ζεστής  ανθρωπιάς,  που να μιλάνε, λέει, για Παρθενώνες, πατρίδα, ήθος, οικογένεια, Όμηρο, για…ανθισμένη αμυγδαλιά, Θερμοπύλες κ.λπ., για να γεμίσουμε, τάχα μου, με αυτές, τις ουσίες, τις αλλοτριωμένες κι  άδειες ψυχές των μαθητών μας, για να μπορούν να διαπλεύσουν, λέει, τον αγριεμένο  ωκεανό τής ζωής τους.
 
 Αλλά, στο λογισμικό  τού  δογματικού θεού τής… ιδιοτέλειας  μετράνε  μόνο   τα…ατομικά κέρδη και οι ετερόκλητες κομματικές κάστες, στο χαρμάνι μιας εφήμερης, υποκριτικής  λυκοφιλίας,  χάριν  της…εκλογής μας!
  Αλλά, και ποιοι και πόσοι, στο λογισμικό τού…θεού τής… καρδιάς των γονιών μας, μετρούνε και  λογαριάζουνε, στα… πτυχία τους, την φιλοσοφία τής ανθρώπινης συνείδησης ή  ακούνε …στην εθνική τους συνείδηση την σταυρωμένη κραυγή ενός λαού που προσδοκά…, σήμερα, στον... Γολγοθά τού μαρτυρίου του, την…  Ανάστασή του! 
 
                                                         ****

 Η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΗΘΙΚΗ  ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΩΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΦΩΝΗ… 

     Μοχλός τής  εξανθρωπισμένης  συμπεριφοράς σου είναι η ηθική σου συνείδηση.
Αλλά και τί είναι, Ηθική Συνείδηση; Και ποιος μπορεί… να απαντήσει σ’ ένα αποδειγμένο, εν ανεπαρκεία, είδος στον τόπο μας;
    Στην εμπειρία σου, πάντως, φαντάζει η  μέσα σου  αυτόνομη  καθοδηγητική φωνή που, σαν πυξίδα, στην… ελεύθερη, πάντα, αυτόβουλη  επιλογή σου,   σού  εστιάζει ποιο είναι  το καλό, για  να το… πράττεις  και ποιο είναι το  κακό, για  να το…  αποφεύγεις! 
    Ο Δημόκριτος, ο… ατομικός επιστήμονας, δραματικά,  συσχέτισε:
  « Ό, τι  είναι  η έλξη   στον φυσικό κόσμο ,που γεννά την παγκόσμια αρμονία, είναι και η ηθική συνείδηση στον ανθρώπινο κόσμο, που γεννά, την ατομική γαλήνη και, στην όλη  πορεία της,  τον αυτοσκοπό εξέλιξης και τελείωσης της ίδιας, της ζωής!
    Ο Ισοκράτης, επίπεδος, επικυρώνει. « Κάνοντας το κακό μην… πας κι ελπίζεις πως θα…ξεφύγεις. Κι αν ξεφύγεις από τα βλέμματα των άλλων, δεν θα γλυτώσεις,  θα λογοδοτήσεις στην Συνείδησή σου!» 
Πάντως… αν  αγνοήσεις την φωνή της συνείδησης σου, αργά ή γρήγορα, θα σού ’ρθει, εφιάλτης, ανακριτής. Και μες στην συναναστροφή σου με τους  ανθρώπους  και  μες στού… ύπνου  τα…όνειρα. Και μες στού βίου σου το…τέλος  θα ’ρθει, να  σού θυμίσει. «Τί όφειλες να πράξεις και δεν το…έπραξες!»   
Και  σαν την χρυσή πρωταθλήτρια τού Σίδνεϋ   που, μη αντέχοντας, άλλο, τούς βασανιστικούς εφιάλτες μιάς της ένοχης συνείδησης, για τις αναβολικές της απάτες, 
μετανοιωμένη, κλαίοντας  επέστρεψε τα Ολυμπιακά της τα χρυσά  μετάλλια, μπροστά στου κόσμου τα οικουμενικά τα μάτια…
                                                       *****
     Η  Ηθική συνείδηση,  στο δεδομένο  υπερατομικό της στοιχείο, δεν λογαριάζει τη ζωή της και…αυτόβουλη…θυσιάζεται! Κι έτσι την… «πάτησαν»  και την πλήρωσαν κι ο Σωκράτης, κι ο Χριστός κι οι απανταχού τής γης Άγιοι….
  Πάντως, στους λογαριασμούς της, η Ηθική Συνείδηση, στον καθημερινό της ρόλο ζει την…επανάσταση. Δεν κάνει πίσω. Δεν ακινητοποιείται. Δεν ξεχνά το χρέος της. Δεν... ησυχάζει. Δεν συμβιβάζεται. Αρνείται να συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις τού κάθε… δικολαβικού συμφεροντολογικού… πολιτικού ελιγμού. 
Αντίθετα, στον… έμφυτο προορισμό της, για το κοινό συμφέρον κινείται, σαν…το ψάρι, σολομό, κόντρα, στο…ρεύμα των παράνομων, ενάντια στους κάθε απατεώνες ζητώντας  την υποταγή τους στη νομιμότητα. 
Και ενώ, στην αυθεντικότητά της, ως ήθος, ως αξιοπρέπεια, ως ανώτερο ποιον ζωής, δεν κολακεύει ηγέτες, στην… αυτοπεποίθησή της και  στον ηθικό της εγωισμό, δεν υποκύπτει και δεν υπογράφει, ποτέ, δηλώσεις…νομιμοφροσύνης ούτε συναλλάσσεται με γνωριμίες μάρκετινγκ, για πλούτο, θέσεις και… δόξα και ούτε φοβάται κανένα… παιδάκι  στην…αναξιοπρέπειά του.

 Ούτε οφείλει ούτε απονέμει σεβασμό  στους ανυπόληπτους συμβιβασμένους με ανδρείκελα για την εκλογή τους. Ούτε κάνει υποκλίσεις ούτε  συμπράττει με…δυναστείες ούτε διαλέγεται με ανθρώπινα υποκατάστατα ούτε  ανοίγει τις πόρτες  στον τυχόντα, πουλώντας την αξιοπρέπειά της,  για την   επικράτησή της και μόνο στην κάθε  κοινωνική κονίστρα…

Στην αυθεντικότητά της, αναγνωρίζει το ανθρώπινο μεγαλείο. Καταγράφει τις συγκινήσεις  ωραίου τής φύσης, τής τέχνης, τής εντιμότητας. Επιδοκιμάζει  τις νόμιμες πράξεις κι αποδοκιμάζει την υποκρισία και τις πραξικοπηματικές  αυθαιρεσίες.
Τέλος, η ίδια η Ηθική Συνείδηση ως…ιδεαλισμός και… φωνή  θεού, κατά την ελληνική, πάντα, φιλοσοφία, που συζεύχθηκε και με τον… χριστιανισμό, δεν πράττει το ανήθικο και φαύλο ούτε  επιδιώκει, σαν εκείνον,  τον…προπάτορα, Αδάμ, που, για το ατομικό του και μόνο…  συμφέρον, φιλοδόξησε να… εκθρονίσει και τον ίδιο, τον Θεό. 
 
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Μία είναι η Θρησκεία, ένα είναι το δομικό στοιχείο της κοινωνίας,  η Ηθική Συνείδηση. Όχι τού ενός, αλλά τού… συνόλου των ανθρώπων! Και αυτόν θεωρούμε να είναι ο αυτοσκοπός τής γήινης ανθρώπινης ζωής!
                                                      ***
Η οξυδέρκειά σου να  μπεις στο μέλλον  και να… γράψεις την… ιστορία αυτού, τού μέλλοντος, είναι αντινομία, γιατί ιστορία είναι το παρελθόν και ό,τι προλέγει το μέλλον δεν είναι ιστορία, αλλά… προφητεία!.
Ωστόσο,  δείγμα μεγάλου πολιτικού που είχε το χάρισμα να προλέγει το μέλλον και  εξαίρεται από τον Θουκυδίδη, ήταν ο Θεμιστοκλής.
 « Ήν γὰρ ὁ Θεμιστοκλῆς (...) ἄ ξ ι ο ς θαυμάσαι· δι’ ἐλαχίστης βουλῆς κράτιστος γνώμων καὶ τῶν μελλόντων ἄριστος εἰκαστής.» Δηλαδή: Πραγματικά τον Θεμιστοκλή άξιζε  να τον θαυμάζεις. Γιατί, με ελάχιστη σκέψη, γνωμάτευε με ασφάλεια και προέβλεπε άριστα το μέλλον. ( Θουκ.Α.138) 
Οι Έλληνες δεν ήταν προφήτες, μυστικιστές και αστρολόγοι, αλλά διαλεκτικοί φιλόσοφοι και…αστρονόμοι!
   Σήμερα,  στην χώρα μας ποιος πολιτικός, ποια πολιτική διάνοια διαθέτει το διαπεραστικό βλέμμα, για να εισχωρήσει στο μέλλον μας, για να μας  πει, a priori, τί… θα επακολουθήσει  και τί  θα μάς προκύψει;
Γιατί, ενώ οι φυσικοί νόμοι αποκαλύπτουν εκ του ασφαλούς τις εκλείψεις τού ήλιου και τής σελήνης, όμως, ποιος είναι προικισμένος με το χάρισμα υπερφυσικής δύναμης, πολιτικός, που μπορεί να επεκτείνει την ματιά του στο βάθος τού μέλλοντός μας, που κυριαρχεί η αδικία, το συμφέρον, η υποκρισία,  για  να μας προσδιορίσει,  σαν προφήτης,  το μέλλον  της χώρας μας;   
  Οι πολιτικοί τής χώρας μας, ως άμεσοι αυτουργοί τής σημερινής μας κατάντιας, θεωρούμε ότι αυτοί, και μόνο,  είναι σε θέση να γνωρίζουν, πιότερο, από κάθε άλλον, για να μας πουν  τί έφταιξε ή ποια ήταν τα αίτια τής συντριβής μας…
Και με την έννοια αυτή τούς ρωτάμε: 
Α) Βρισκόμαστε, σήμερα, στον τόπο μας σε…οπισθοδρόμηση προς το χειρότερο και έως πού…υπάρχει κίνδυνος να κατρακυλήσουμε ακόμα;
Β) Βρισκόμαστε  σε… στασιμότητα και εξαιτίας της απραξίας και αδράνειάς μας   βιώνουμε μόνιμα το μαρτύριο, τού Σίσυφου  που ανέβαζε τον βράχο στην κορυφή του βουνού και έπειτα τον άφηνε  να κατρακυλάει προς τα κάτω, κι ύστερα, πάλι, άντε προς τα  πάνω κι εκ τούμπαλιν, ασταμάτητα, μια πάνω, μια κάτω και ζούμε η τραγωδία μας συνεχίζεται…
  Γ) Ή Ζούμε την… καλυτέρευση προς την πρόοδο και  την ευδαιμονία  και δεν το... γνωρίζουμε; Και ποια ήταν τα αίτια της καλυτέρευσής μας, για να τα… συνεχίσουμε;
  Δ) Ή ζούμε, στο σύνολό τους, την απόλυτη σύγχυση, στην ασυνεννοησία, στην οχλαγωγία, στη φρασεολογία τής Βουλής, στην Βαβυλωνία τού αυτοσχεδιασμού των καθημερινών νέων νόμων, των φόρων, των διατάξεων, των νέων κομμάτων, νέων μεταγραφών των βουλευτών, νέων απολύσεων, νέων προσλήψεων, νέων μισθών, περικοπών, που   σβήνουμε, λέμε,  ξελέμε και δεν τελειώνουμε κ.λπ.
   Και στην περίπτωση τούτη δεν  θα  ταίριαζε να πούμε:
«Δυστυχισμένοι εμείς, τίποτα ανάμεσά μας  δεν είναι σταθερό, τίποτε, όσο…η…αστάθεια!» ( Αββάς Coyer, 1707-1782, λίγο πριν από την Γαλλική Επανάσταση…) 
Στον φυσικό κόσμο ο Ήλιος, ως σταθερή και ακίνητη δύναμη,   ρυθμίζει και καθοδηγεί, στην αναφορά τους  σ’ αυτόν,  όλους  τούς…πλανήτες.
  Αν υπάρχει, όμως, κι εδώ θέλουμε να καταλήξουμε, και  μια σταθερή αιώνια αλήθεια που δεν μεταβάλλει τα χαρακτηριστικά της και μένει σταθερά ακίνητη και απέχει ίσα από όλους εξίσου  και που ως σημείο αναφοράς,  θα μπορούσε  να  προσανατολίζεται το κάθε άτομο και το κάθε κόμμα και όλοι  οι γήινοι, νομίζουμε  ότι αυτή, η  αλήθεια θα ήταν… η Ηθική συνείδηση, όχι, μόνο,τού ενός, αλλά και όλων μας. Δομικό, άρα, στοιχείο της κοινωνίας είναι η ηθική μας  και αυτό πιστεύει το σύνολο ποιητών και φιλοσόφων της ιστορίας μας
Η Ηθική συνείδηση, ως δοσμένη από κάποιο Λόγο για κάποιο λόγο, είναι αναμφίβολα, το παν στη ζωή και δεν μπορούμε να την προσπερνάμε αδιάφοροι. 
Η ιστορία  τού πολιτισμού και της εξέλιξης δεν είναι φυσική ιστορία για νέο…είδος φυλών, αλλά ιστορία ήθους τού συνόλου τού κόσμου, για την επί γης ειρήνη…για τον ανθρώπινο… εξανθρωπισμό κ.λπ. 
Και είναι, θαρρώ πως  ακούς  και συ τη φωνή αυτής, τής ηθικής  συνείδησης να λέει:«Εγώ ειμί η Οδός και η Αλήθεια» Το  ήθος σου, άνθρωπε,  είναι η μοίρα της ζωής σου και όλης της υφηλίου, για μία ειρήνη, για… ποίμνη και ένα ποιμένα και όχι η… εμπορική παγκοσμιοποίηση και παγκοσμιότητα, ο Ισλαμισμός, ο Σιωνισμός, ο Χριστιανισμός, Βουδισμός κ.λπ. που όλοι τους  ζουν μέχρι σήμερα την… σύγκρουση.

Μ’ άλλα λόγια η Ελληνική Σοφία είχε ορίσει, όμοια με τον Χριστιανισμό, αλλά από διαφορετικό μονοπάτι, ως  μοναδικόν,  τελικό σκοπό και προορισμό  στη  γη  την ηθικοποίηση τού ανθρώπινου όντος. 
 
 Και θα  ισχυριστούμε κι εμείς πως η ηθική συνείδηση είναι ο  θεός, Δίας, τού Πρωταγόρα, ο Λόγος τού Ηράκλειτου και ο  σαρκωθείς   Χριστιανικός Λόγος.
Και θα ταίριαζε εδώ να επαναλάβουμε:
  « Βροτοίς άπασιν η συνείδησις θεός.»  Σ’ όλους τούς ανθρώπους  Θεός … είναι η…Συνείδησή τους. (Μένανδρος) 
 
«Ήθος ανθρώπω δαίμων» Θεός για τον άνθρωπο είναι το ήθος του  (η Ηθική του υπόσταση )  (Ηράκλειτος)
Αλλά και σύμφωνα, πάλι, με την επιστημονική ιστορία του Θουκυδίδη «Η κύρια αιτία που κατέλυσε το κράτος της Αθήνας ήταν οι χωρίς ηθικό ανάστημα ηγέτες της που ήταν μεταξύ τους ίσης ικανότητας, ήταν όλοι τους, ένα, κοινό νόμισμα με δύο όψεις.
    Κι επειδή  ο καθένας  ήθελε να…κυβερνήσει, οδηγούμενοι  από ιδιοτελή κίνητρα, και όχι με ήθος, παρασύρονταν σε ραδιουργίες και… διχόνοιες  και, παραμελούντες το κοινό συμφέρον, άρχισαν να κολακεύουν με υποσχέσεις τον λαό προσφέροντας τους και χορταίνοντας μ’ ό,τι τους ευχαριστούσε». 
 Και « Δεν υπάρχει πιο εχθρική τάξη για τον λαό από τους ανόητους πολιτικούς και δημαγωγούς, λαϊκιστές!» πρόσθετε, τότε,  κι ο   Ισοκράτης.
  Σήμερα,  αποφαίνεται, ό μ ο ι α  με τον Θουκυδίδη και  ο κ. Αλ. Παπαδόπουλος  όταν λέει:
  «Ένας δρόμος υπάρχει σήμερα σωτηρίας, η συγκρότηση ενός, αντιποπουλίστικου (αντιλαϊκίστικου), αντιπερονικού δημοκρατικού μετώπου από τις απαράδεκτες αργούσες και σχολάζουσες, σήμερα, κοινωνικές δυνάμεις…που υπάρχουν στην επικράτεια μας»   
 Βλ«Κ». Κυριακή, 22 Ιουνίου  2014. «Ο Αλ. Παπαδόπουλος μιλάει στην…«Κ»  τίτλος:  Ο  λ α ϊ κ ι σ μ ό ς  δ ι α τ ρ έ χ ε ι  ο ρ ι ζ ό ν τ ι α  τα…  κ ό μ μ α τ α  )                                                
    Αν κατανοήσουμε, πρώτα, το βάθος τής έννοιας, λαϊκισμός, και, ύστερα, τα είδη τού λαϊκισμού στο πλάτος της και μετρήσουμε, το αδιαχώρητο των υπαλλήλων που συσσώρευσε, αυτό και μόνο μάς … φτάνει, τα λέει όλα!.
  Ο κ. Αλ. Παπαδόπουλος, μια ισχυρή στο εύρος της πολιτική διάνοια με  αναμφισβήτητη εντιμότητα και άμεμπτη ηθική εγνωσμένου κύρους, με ρωμαλέο πνεύμα, γαλήνιος  και χωρίς γκριμάτσες  στον λόγο του, και στην ενσάρκωση του νου του, χωρίς χαμόγελα και φωνές,  και με άλλα του προσόντα, που  μοιάζει να με λυτρώνει για το ήθος και το πνεύμα του με το οποίο εποπτεύει τα πράγματα στο βάθος του, Καλό είναι να πρωταγωνιστήσει, πάλι, στην πολιτική, έστω…και ως Πρόεδρος τής Δημοκρατίας μας!        
                                                                                
 
Π.Α.Χαμουζάς                 19 - 6 - 2014