Γιατροί Έλληνες

Αν και διαχώρισε την ιατρική από τη φιλοσοφία, ο Ιπποκράτης δεν παραμέλησε να προσδώσει βαρύνουσα σημασία στις ηθικο-δεοντολογικές αξίες και στο φιλοσοφικό στοχασμό "ιητρός γαρ φιλόσοφος ισόθεος". Και δεν παρέλειψε να τονίσει τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της ιατρικής, τη ρευστότητα των γνώσεων, τη σχετικότητα των διαγνώσεων και το περιορισμένο των ιατρικών δυνατοτήτων, επισημαίνοντας ότι: "Ο βίος βραχύς, η τέχνη μακρή, ο καιρός οξύς, η πείρα σφαλερή και η κρίσις χαλεπή" (η ανθρώπινη ζωή είναι σύντομη, η επιστήμη ατέλειωτη, ο χρόνος λίγος, η πείρα λαθεμένη και η απόφαση γεμάτη ευθύνες). Το γνωμικό αυτό συνοψίζει τη φιλοσοφία του Ιπποκράτη. Λίγο κρατά η παραμονή του ανθρώπου πάνω στη γη. Ο Ιπποκράτης προσπαθούσε να κάνει την παραμονή αυτή πιο υποφερτή. Προσπαθούσε να ανακουφίσει τον άνθρωπο από τον πόνο, την αρρώστια και τον φόβο.

Η παγκόσμια αναγνώριση του Κώου σοφού ως «πατέρα της ορθολογικής Ιατρικής» αποτελεί περίτρανη απόδειξη της ανεκτίμητης αξίας του πρωτοποριακού του έργου, που επηρέασε βαθύτατα τη διαχρονική εξέλιξη της επιστημονικής ιατρικής σκέψης στα χρόνια που ακολούθησαν από τότε ως τις ημέρες μας.

 Ιωνικός ο Λυδός

Ο Ιωνικός ο Λυδός ήταν αρχαίος Έλληνας ιατρός, φαρμακολόγος, φιλόσοφος και ποιητής, που άκμασε τον 4ο αιώνα(μ.Χ.).

Ο Ιωνικός καταγόταν από τις Σάρδεις της Λυδίας εξ ου και η προσωνυμία του, ήταν γιος επίσης διαπρεπούς ιατρού που το όνομά του δεν διασώθηκε. Ήταν μαθητής του Ζήνωνα του Κυπρίου. Υπήρξε από τους διαπρεπέστερους της Αλεξανδρινής εποχής. Είχε ασχοληθεί ιδιαίτερα με την ανατομία, φαρμακολογία και την χειρουργική, καθώς και με την φιλοσοφία και τηνποίηση. Πέθανε το 396 μ.Χ. λίγο πριν συνταχθεί ο "βίος σοφιστών" υπό τον Ευνάπιο, ο οποίος και τον αναφέρει.

Πηγές

• "Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια" τομΙΓ΄., σελ.403.

 Μενεκράτης ο Συρακούσιος

Ο Μενεκράτης ο Συρακούσιος ήταν γιατρός του 4ου π.Χ. αιώνα, μια ιδιόρρυθμη προσωπικότητα για την οποία έχουν διασωθεί κάποιες ανεκδοτολογικού περιεχομένου αφηγήσεις κυρίως από τον Αθήναιο (που επικαλείται παλαιότερες μαρτυρίες του Ηγησάνδρου) και τον Αιλιανό.

Είχε την φήμη ότι μπορούσε να θεραπεύει την ἱερὰν νόσον, δηλαδή την επιληψία, και φαίνεται πως είχε κάποιες επιτυχίες, αφού μνημονεύονται τα ονόματα μερικών ιαθέντων ασθενών του (όπως του Νικαγόρα του Ζελείτη, ο οποίος διετέλεσε και Τύραννος της Εφέσου σύμφωνα με τον Βάτονα).

Αντί χρημάτων ζητούσε από όσους γινόταν καλά να τον υπηρετούν και να τον συνοδεύουν στις περιοδείες του. Τους έδινε ονόματα θεών ή ηρώων και τους έντυνε με τα ανάλογα ρούχα. Ο ίδιος αυτοαποκαλούνταν Ζευς, κράταγε σκήπτρο και έφερε χρυσό στεφάνι στο κεφάλι και πορφυρά ενδύματα. Μια μέρα έγραψε γράμμα στονΦίλιππο, τον βασιλιά της Μακεδονίας, που άρχιζε με την φράση: "Μενεκράτης Ζεὺς Φιλίππῳ χαίρειν". Ο Φίλιππος του απάντησε με ένα γράμμα τριών μόνον λέξεων: "Φ̔ίλιππος Μενεκράτει ὑγιαίνειν", υπονοώντας ότι του εύχεται να βρει τα λογικά του. Σύμφωνα όμως με τον Πλούταρχο την απάντηση αυτή την έστειλε οΑγησίλαος, στον οποίο ο Μενεκράτης είχε επίσης γράψει ανάλογή επιστολή.