Ιατρική στην Ελλάδα

Προβλήματα Στρατιωτικής Ιατρικής 

Ο άνθρωπος, το βασικό «κύτταρο» των πολεμικών ενεργειών, η σταθερότερη μονάδα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην ανάλυση μιας στρατιωτικής επιχείρησης, παραμένει δια μέσου των αιώνων σε μεγάλο βαθμό απαράλλακτος στη φυσιολογία και τις ανάγκες του. Οι πολεμιστές που εκστράτευαν στην αρχαιότητα, από την εποχή το χαλκού, ως αυτή της Ρώμης, πέθαιναν από τις ίδιες αιτίες που αποδεκάτιζαν και τους μεταγενέστερους στρατούς, μέχρι την «ιατρική επανάσταση» του 20ου αιώνα, ενώ τα όπλα τους μπορούν ακόμα και σήμερα να σκοτώσουν ή να προκαλέσουν σοβαρότατα τραύματα σε οποιονδήποτε σύγχρονο στρατιώτη.

Εξεταζόμενα αποκλειστικά ως μηχανικά εργαλεία για την ανθρώπινη καταστροφή, τα όπλα των αρχαίων στρατών, ήταν θανατηφόρα. Στα χέρια μάλιστα ενός καλά εκπαιδευμένου πολεμιστή μπορούσαν να γίνουν ακόμα πιο θανάσιμα. Στη σημερινή εποχή δεν είναι συνηθισμένος το φαινόμενο δύο στρατών στους οποίους η φονική ικανότητα του ενός να είναι δραματικά μεγαλύτερη από εκείνη του αντιπάλου του. Στον αρχαίο κόσμο όμως αυτή η ισορροπία μαχητικής ισχύος μεταξύ δύο στρατών υπήρχε σπάνια και τότε σήμαινε τεράστιο κίνδυνο για τους εμπλεκόμενους άντρες.

Τον 1ο αιώνα π.Χ όμως το τεχνολογικό και τακτικό πλεονέκτημα είχε περάσει στους Ρωμαίους σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην υπάρχει αντίπαλος στο δυτικό κόσμο που να μπορεί να αναμετρηθεί μαζί τους. Όποτε ο ανώτερος ρωμαϊκός στρατός πολεμούσε κατώτερες οργανωτικά δυνάμεις, όπως ήταν σύνηθες τον 1ο αιώνα π.Χ., το αποτέλεσμα ήταν σφαγή τρομερών διαστάσεων. Η νίκη του Μάριου επί των Τευτόνων στο Αιξ-αν-Προβάνς (Aix-en-Provence) το 100 π.Χ., κατέληξε στη θανάτωση περισσοτέρων από 90.000 ανδρών μέσα σε μία και μόνο μέρα.

Θάνατος, Τραύματα και Μολύνσεις στους Αρχαίους Στρατούς 

Το επίπεδο του κινδύνου που αντιμετώπιζε ο αρχαίος πολεμιστής στη μάχη, εξαρτάτο σε μεγάλο βαθμό από το στρατό στον οποίο άνηκε και από την ιστορική περίοδο που έτυχε να ζει. Για παράδειγμα, ο Αιγύπτιος στρατιώτης που πολεμούσε τους Υκσώς είχε λίγε πιθανότητες να αποφύγει το μοιραίο, ενώ ο Ρωμαίος στρατιώτης που αντιμετώπιζε του Βέλγους ή τους Σάξονες άτακτους μπορούσε να προσδοκά σίγουρη επιβίωση.

Πότε και πόσο όμως κινδύνευσε να σκοτωθεί ένας αρχαίος πολεμιστής; Για όσο διάστημα οι φάλαγγες διατηρούσαν τη συνοχή τους, ήταν πολύ δύσκολο να λάβει χώρα θανάτωση σε ευρεία κλίμακα. Ακόμα και οι δυνάμεις του ιππικού δεν ήταν σε θέση να προκαλέσουν σημαντική ζημιά σε πειθαρχημένους σχηματισμού πεζικού που κρατούσαν με σθένος τις θέσεις τους. Παρ’ όλα αυτά σε κάθε στρατό της Ιστορίας υπάρχει μια μεγάλη μάζα ανδρών που αισθάνεται έντονη την παρόρμηση της διαφυγής από τον κίνδυνο και το κίνητρό της είναι πάντα ο φόβος.