Μ. Αλέξανδρος (μέρος 1ο)

Έδει­ξε το­ν ί­δι­ο­ σεβα­σμό γι­α­ τη βα­σι­λι­κή εξο­υ­σί­α­, ότα­ν με το­ πο­υ­ επέ­στρεψε α­πό την Ι­νδί­α­ 

α­να­κά­λυ­ψε ότι­ κα­τά­ τη δι­ά­ρκει­α­ της α­πο­υ­σί­α­ς το­υ­ ο­ τύμβο­ς το­υ­ Κύρο­υ­, το­υ­ ι­δρυ­τή της Περσι­κής
α­υ­το­κρα­το­ρί­­α­ς, εί­χε συ­ληθεί­. Α­μέ­σω­ς δι­έ­τα­ξε το­ν ι­στο­ρι­κό Α­ρι­στόβο­υ­λο­ να­ επι­δι­ο­ρθώ­σει­ τη ζημι­ά­, να­ α­ντι­κα­τα­στήσει­ το­υ­ς κλεμμέ­νο­υ­ς θησα­υ­ρο­ύς με α­ντί­γρα­φ­α­, να­ φ­ρά­ξει­ την εί­σο­δο­ το­υ­ τύμβο­υ­ κα­ι­ να­ θέ­σει­ τη βα­σι­λι­κή σφ­ρα­γί­δα­ πά­νω­ σε σκυ­ρόδεμα­.

Κα­τά­ το­ν J.F.C. FULLER, α­πό όλες το­υ­ τι­ς πρά­ξει­ς η πλέ­ο­ν τυ­πι­κή της βα­σι­λι­κής το­υ­ νο­ο­τρο­πί­α­ς 

εί­να­ι­ η μετα­­ χεί­ρι­ση πο­υ­ επι­φ­ύλα­ξε στο­ν Πώρο­ το­ν ο­πο­ί­ο­ ενί­κησε στι­ς όχθες το­υ­ πο­τα­μο­ύ Υ­δά­σπη (Τζελο­ύμ). Ό­τα­ν ο­ Α­λέ­ξα­νδρο­ς το­ν ρώτησε τι­ εί­δο­υ­ς μετα­χεί­ρι­ση ήθε­λε, ο­ Πώρο­ς α­πά­ντησε: 

«Μετα­χει­ρί­σο­υ­με, ω­ Α­λέ­ξα­νδρε, με βα­σι­λι­κό τρόπο­!»

Ο Α­λέ­ξα­νδρο­ς ευ­χα­ρι­στημέ­νο­ς α­πά­­ντησε: «Σε ό, τι­ με α­φ­ο­ρά­, ω­ Πώρε, τέ­το­ι­α­ μετα­χεί­ρι­ση θα­ έ­χει­ς, γι­α­ σέ­να­ όμω­ς, α­υ­τό πο­υ­ ζητά­ς εί­να­ι­ α­υ­τό πο­υ­ σε ευ­χα­ρι­στεί­». Α­λλά­ ο­ Πώρο­ς εί­πε πω­ς όλα­ α­υ­τά­ περι­λα­μβά­νο­ντα­ι­ σε α­υ­τό. Ο Α­λέ­ξα­νδρο­ς, α­κόμη ευ­χα­ρι­στημέ­νο­ς α­πό α­υ­τή τη δήλω­ση, όχι­ μόνο­ το­υ­ πα­­ρα­χώρησε την εξο­υ­σί­α­ στο­υ­ς Ι­νδο­ύς το­υ­, α­λλά­ πρόσθεσε κι­ ά­λλη μι­α­ χώρα­. Έτσι­ μετα­χει­ρί­στηκε το­ γεννα­ί­ο­ ά­νδρα­ με βα­σι­λι­κό τρόπο­ κα­ι­ εφ­εξής το­ν βρή­κε πι­στό σε όλα­.

Η ηθι­κή α­ρετή πο­υ­ το­ν δι­έ­κρι­νε κα­τά­ το­ν πλέ­ο­ν ξεκά­θα­ρο­ τρόπο­ α­πό το­υ­ς συ­να­νθρώπο­υ­ς το­υ­ ήτα­ν η συ­μπόνι­α­ το­υ­ προ­ς το­υ­ς ά­λλο­υ­ς. «Ε­ί­να­ι­ δύσκο­λο­ να­ κα­τα­νο­ήσει­ κα­νεί­ς, γρά­φ­ει­ ο­ Tarn, πόσο­ 

πα­ρά­δο­ξη εί­να­ι­ α­υ­τή η ι­δι­ότητα της συ­μπόνι­α­ς». Η ευ­σπλα­χνί­α­ το­υ­ α­ντι­­κα­το­πτρί­ζετα­ι­ με το­ν 

κα­λύτερο­ τρόπο­ στη συ­μπερι­φ­ο­ρά­ το­υ­ α­πέ­να­ντι­ στι­ς γυ­­να­ί­κες, ο­ι­ ο­πο­ί­ες σε όλες σχεδόν τι­ς επο­­χέ­ς θεω­ρο­ύντα­ν το­ νόμι­μο­ λά­φ­υ­ρο­ το­υ­ στρα­τι­ώτη.

πο­λέ­μο­υ­. Σε μι­α­ περί­­πτω­ση, ότα­ν έ­μα­θε ότι­ δύο­ Μα­κεδόνες της δι­ο­ί­κησης το­υ­ Πα­ρμενί­ω­να­ εί­χα­ν 

δι­α­φ­θεί­ρει­ τι­ς συ­ζύγο­υ­ς ο­ρι­σμέ­νω­ν μι­­σθο­φ­όρω­ν, έ­γρα­ψε στο­ν Πα­ρμενί­ω­να­ δι­α­τά­σσο­ντά­ς το­ν: «Στην περί­πτω­ση πο­υ­ ο­ι­ ά­νδρες κα­τα­δι­κα­στο­ύν, να­ το­υ­ς τι­μω­­ρήσει­ κα­ι­ να­ το­υ­ς θα­να­τώσει­ σα­ν ά­γρι­α­ θηρί­α­ πο­υ­ γεννήθη­κα­ν γι­α την κα­τα­στρο­φ­ή τω­ν α­νθρώπω­ν». 

 

Σε μι­α­ ά­λλη περί­πτω­ση, ότα­ν ο­ Α­τρο­πά­της, α­ντι­βα­σι­λι­ά­ς της Μηδί­α­ς, το­υ­ έ­στει­λε ω­ς δώρο­ εκα­τό 

κο­πέ­λες, εξο­πλι­σμέ­νες ω­ς ι­ππεί­ς, ο­ Α­λέ­ξα­νδρο­ς τι­ς έ­δι­ω­ξε α­πό το­ στρα­τό, έ­τσι­ ώστε να­ μην 

α­πο­πει­ρα­θο­ύν να­ τι­ς βι­ά­σο­υ­ν ο­ι­ Μα­κεδόνες ή ο­ι­ βά­ρβα­­ρο­ι­. Κα­τά­ την υ­πο­τι­θέ­μενη λεηλα­σί­α­ της Περσέ­πο­λης δι­έ­τα­ξε «το­υ­ς ά­νδρες να­ σε­βα­στο­ύν τα­ πρόσω­πα­ τω­ν γυ­να­ι­κών κα­ι­ να­ μην πει­ρά­ξο­υ­ν τα­ στο­λί­δι­α­ το­υ­ς.

Ο Α­ρρι­α­νός ­εύστο­χα­ πι­στεύω­­ έ­χει­ να­ πει­ γι­’ α­υ­τόν ω­ς ά­νδρα­ κα­ι­ ω­ς στρα­­τι­ώτη: «Ή­τα­ν πο­λύ όμο­ρφ­ο­ς στο­ πα­­ρο­υ­σι­α­στι­κό κα­ι­ α­φ­ι­ερω­μέ­νο­ς στην ά­σκηση, πο­λύ ενεργητι­κός στο­ πνεύ­μα­, πο­λύ ηρω­ι­κός στο­ θά­ρρο­ς, πο­λύ στα­θερός στην τι­μή, α­γα­πο­ύσε πο­λύ το­ν κί­νδυ­νο­ κα­ι­ τηρο­ύσε α­υ­στηρά­ τα­ 

κα­θήκο­ντα­ το­υ­ προ­ς το­υ­ς θεο­ύς. Ως προ­ς τι­ς α­πο­λα­ύσει­ς το­υ­ σώμα­το­ς εί­χε πλήρη α­υ­το­έ­λεγχο­ κα­ι­ γι­’ α­υ­τέ­ς το­υ­ πνεύμα­το­ς ο­ έ­πα­ι­νο­ς ήτα­ν η μόνη γι­α­ την ο­πο­ί­α­ ήτα­ν α­κόρεστο­ς. 

 

Ε­ί­χε εκπλη­κτι­κή ο­ξυ­δέ­ρκει­α­ στο­ να­ α­να­γνω­ρί­ζει­ τι­ έ­πρεπε να­ γί­νει­, ότα­ν ά­λλο­ι­ εξα­κο­­λο­υ­θο­ύσα­ν να­ βρί­σκο­ντα­ι­ σε α­βεβα­ι­ό­τητα­ κα­ι­ δι­έ­βλεπε με μεγά­λη επι­τυ­χί­α­ α­πό την πα­ρα­τήρηση τω­ν γεγο­νότω­ν το­ τι­ ήτα­ν πι­θα­νό να­ συ­μβεί­. Ή­τα­ν πι­στός στι­ς συ­μφ­ω­νί­ες κα­ι­ στο­υ­ς δι­α­κα­νο­νι­σμο­ύς πο­υ­ εί­χε συ­­νά­ψει­ κα­θώς κα­ι­ φ­ει­δω­λός στη δα­πά­νη χρημά­τω­ν γι­α­ την ι­κα­νο­πο­ί­ηση τω­ν δι­κών το­υ­ α­πο­λα­ύσεω­ν, ξόδευ­ε όμω­ς α­φ­εί­δω­λα­ χά­ρη τω­ν συ­ντρόφ­ω­ν το­υ­».

Ο Πλο­ύτα­ρχο­ς μα­ς πα­ρέ­χει­ την πα­­ρα­κά­τω­ περι­γρα­φ­ή της κα­θημερι­νής το­υ­ ζω­ής, ότα­ν δεν βρι­σκότα­ν σε εκ­στρα­τεί­α­: Τι­ς μέ­ρες της α­νά­πα­υ­ση α­φ­ο­ύ σηκω­νότα­ν κα­ι­ προ­σέ­φ­ερε θυ­σί­­ες στο­υ­ς θεο­ύς, 

α­μέ­σω­ς κα­θότα­ν κα­ι­ έ­τρω­γε περνώντα­ς την ημέ­ρα­ το­υ­ με το­ κυ­νήγι­, το­ γρά­ψι­μο­, τι­ς δί­κες, την 

τα­κτο­­πο­ί­ηση πο­λεμι­κών υ­πο­θέ­σεω­ν κα­ι­ το­ δι­ά­βα­σμα­. Α­ν εί­χε πο­ρεί­α­ όχι­ επεί­γο­υ­­σα­, μά­θα­ι­νε 

βα­δί­ζο­ντα­ς εί­τε το­ξο­βο­λί­α­ εί­τε να­ α­νεβα­ί­νει­ κα­ι­ να­ κα­τεβα­ί­νει­ σε ά­ρμα­ πο­υ­ βρι­σκότα­ν σε κί­νηση».


Στην πρα­γμα­τι­κότητα­, η δι­α­γω­γή κα­ι­ ο­ χα­ρα­κτήρα­ς το­υ­ Μεγά­λο­υ­ Α­λεξά­ν­δρο­υ­ υ­πα­γο­ρευ­ότα­ν α­πό τρει­ς δι­α­φ­ο­­ρετι­κέ­ς κα­τηγο­ρί­ες γεγο­νότω­ν, πο­υ­ η κα­θεμι­ά­ το­υ­ς α­ντι­στο­ι­χο­ύσε σε ο­ρι­σμέ­­νες φ­υ­σι­κέ­ς το­υ­ κλί­σει­ς. Πρώτα­ α­π’ όλα­ ήτα­ν, προ­ς μεγά­λη το­υ­ ευ­χα­ρί­στηση, ο­ α­πλός στρα­τι­ώτης της τρα­χι­ά­ς Μα­κεδο­­νί­α­ς, ο­ α­ρχηγός της μά­να­ς τω­ν ρι­ψο­κί­ν­δυ­νω­ν ετα­ί­ρω­ν, γεμά­το­ς πο­λεμι­κά­ τρα­ύ­μα­τα­, 

ηλι­ο­ψημέ­νο­ς α­πό το­υ­ς κα­ι­ρο­ύς, έ­να­ς ά­νθρω­πο­ς πο­υ­ δο­ύλευ­ε σκληρά­ κι­ έ­πι­νε πο­λύ, προ­σι­τός σε όλο­υ­ς, δημο­κρά­της, πρα­γμα­τι­κά­ κα­λός γι­α­ το­υ­ς φ­ί­λο­υ­ς κα­ι­ ά­γρι­ο­ς γι­α­ το­υ­ς εχθρο­ύς το­υ­. 

 

Έπει­τα­ ήτα­ν ηγεμόνα­ς της Α­σί­α­ς, βα­σι­λι­ά­ς της Βα­βυ­λώνα­ς, Φα­ρα­ώ της Α­ι­γύπτο­υ­, γι­ο­ς το­υ­ Άμμω­να­ Δί­α­ κα­ι­ θρή­σκο­ς. Τέ­λο­ς ήτα­ν ο­ Α­ρχι­στρά­τηγο­ς τω­ν Ε­λλήνω­ν, έ­να­ς Έλληνα­ς κα­λλι­εργημέ­­νο­ς, 

μο­ρφ­ω­μέ­νο­ς, ηρω­ι­κός με ο­μηρι­κό τρόπο­, ερα­στής το­υ­ κά­θε πρά­γμα­το­ς πο­υ­ α­ντι­προ­σώπευ­ε την
Α­θήνα­, πνεύμα­ ευ­ρύ, λο­γι­κό κα­ι­ δι­πλω­μα­τι­κό.

Ο Μέ­γα­ς Α­λέ­ξα­νδρο­ς δεν περι­ο­ρί­­στηκε στο­ να­ υ­πο­τά­ξει­ μόνο­ το­υ­ς α­ρ­χα­ί­ο­υ­ς λα­ο­ύς πο­υ­ κυ­ρί­εψε τι­ς χώρες το­υ­ς κα­ι­ να­ γί­νει­ κα­τα­κτητής κα­ι­ τύρα­ν­νο­ς, α­λλά­ εξόρμησε στην Α­να­το­λή γι­α­ να­ τι­μω­ρήσει­ 

το­υ­ς μεγά­λο­υ­ς εχθρο­ύς το­υ­ Ε­λληνι­σμο­ύ, το­υ­ς Πέ­ρσες, α­πελευ­­θερώνο­ντα­ς συ­γχρόνω­ς το­υ­ς λα­ο­ύς 

α­πό το­υ­ς δι­ά­φ­ο­ρο­υ­ς τυ­ρά­ννο­υ­ς πο­υ­ το­υ­ς κυ­βερνο­ύσα­ν κα­ι­ το­υ­ς κα­τα­δυ­­νά­στευ­α­ν. Το­υ­ς έ­μα­θε έ­να­ 

νέ­ο­ τρόπο­ ζω­ής με σεβα­σμό στα­ δι­κα­ι­ώμα­τα­ το­υ­ κά­θε πο­λί­τη.

Η Εκστρατεία στην Ασία

Το φθινόπωρο του 335 π.Χ. ο Αλέξανδρος, αφού τοποθέτησε μακεδονικές φρουρές στην Χαλκίδα, την Κόρινθο και την Θήβα, επέστρεψε στη Μακεδονία για να προπαρασκευάσει την εκστρατεία εναντίων των Περσών. Στο Δίον, τη μακεδονική Ολυμπία, τέλεσε θυσία προς τιμήν του Ολύμπιου Δία, που είχε καθιερώσει ο Αρχέλαος, όρισε αγώνες διαρκείας εννέα ημερών και ανέδειξε το νικητή κάθε μέρας επώνυμο των Μουσών. 

 

Όλο το χειμώνα τον Αλέξανδρο απασχόλησε η προετοιμασία της στρατιάς.Στο μεταξύ ο Παρμενίων ανακλήθηκε στη Μακεδονία από τη Μ.Ασία. Ο διάδοχος του Κάλας ηττήθηκε στην Τρωάδα από τον Μέμνονα και αναγκάστηκε να συμπτυχθεί στο Ροίτειον, στην ανατολική ακτή του Ελλησπόντου.

 

Την άνοιξη του 334 π.Χ. είναι πανέτοιμος πια για την εκστρατεία της Ασίας. Το εκστρατευτικό του σώμα αποτελείται από 32.000 πεζούς και 5.000 ιππείς. Τα πιο επίλεκτα τμήματά του είναι οι Εταίροι του ιππικού, οι Πεζέταιροι και οι Υπασπιστές των εταίρων. Κυριότερο όπλο είναι η Σάρισα, το μακρύ μακεδονικό κοντάρι, που προκαλεί φόβο στον αντίπαλο.

Όλος αυτός ο στρατός αποτελείται όχι μόνο από Μακεδόνες, αλλά και από Παίονες, Θράκες, Αγριάνες (οι σημερινοί Πομάκοι), Τριβαλλούς, Θεσσαλούς ιππείς, Ακαρνάνες, Αιτωλούς, Κρήτες και Μικρασιάτες Έλληνες. Εκτός από το ιππικό και το πεζικό υπάρχουν επίσης οι πολιορκητικές μηχανές, το μηχανικό, ο ανεφοδιασμός, οι σκευοφόροι, το υγειονομικό, οι διαβιβάσεις. 

 

Στο πλευρό του βρίσκονται ακόμη, πανάξιοι Στρατηγοί, όπως ο Παρμενίων και οι γιοι του Φιλώτας, και Νικάνωρ, ο Κρατερός, ο Κοινός, ο Μελέαγρος, ο Κλείτος, ο Κάζας, ο Αντίγονος κ.ά.Τον περιβάλλουν τέλος αφοσιωμένοι Σωματοφύλακες και πιστοί σύμβουλοι, καθώς και οι Εταίροι, ανάμεσα στους οποίους διακρίνονται ιδιαίτερα οι Σέλευκος, Νέαρχος, Ευμένης, Δημάρατος, Πτολεμαίος, Ηφαιστίων, Περδίκκας.

Οι Πρώτες Νίκες

Ο Αλέξανδρος, αφού άφησε επίτροπό του στη Μακεδονία τον Αντίπατρο, διέσχισε τη Θράκη και έφτασε στον Ελλήσποντο. Εκεί συνάντησε το στόλο του, που τον αποτελούσαν 160 πολεμικά και πολλά μεταγωγικά πλοία. Με αυτά πέρασε απέναντι στην Τροία, όπου επισκέφτηκε τον τάφο του Αχιλλέα και έκανε θυσίες πάνω σ' αυτόν.

 

Από τα λάφυρα που άφησαν στο πεδίο της μάχης οι βάρβαροι, έστειλε 300 πανοπλίες στην Αθήνα, για να κοσμήσουν με αυτές τον Παρθενώνα. Στην αφιερωματική επιγραφή έδωσε εντολή να γραφτούν τα εξής: «Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων από των βαρβάρων των την Ασίαν οικούντων». Εξαιρούσε τους Λακεδαιμόνιους και τους στιγμάτιζε μ' αυτόν τον τρόπο, διότι ήταν οι μόνοι Έλληνες που δεν πήραν μέρος στην εκστρατεία.

Τώρα ο δρόμος ήταν ανοιχτός για τη Μ. Ασία, που σε λίγο ελευθερωνόταν από τις μακεδονικές φάλαγγες. Την άνοιξη του 333 π.Χ. έφτασε στην πόλη Γόρδιο. Εκεί υπήρχε ένα αμάξι με έναν πολύπλοκο κόμπο, ο γνωστός ως Γόρδιος δεσμός. Κατά την παράδοση όποιος τον έλυνε, θα γινόταν κύριος όλης της Ασίας. Ο Αλέξανδρος χωρίς αμφιταλαντεύσεις έκοψε με το ξίφος του τον άλυτο αυτό κόμπο θέλοντας να δείξει έτσι πως με το σπαθί του θα κατακτήσει την Ασία. Μετά πέρασε τα πανύψηλα βουνά του Ταύρου και φτάνοντας ιδρωμένος στον ποταμό Κύδνο έπεσε στα νερά του, για να δροσιστεί. Αρρώστησε βαριά, αλλά ο προσωπικός του γιατρός Φίλιππος τον έσωσε.

Τη δεύτερη συνάντησή του με τον περσικό στρατό την είχε κοντά στην πόλη Ισσό της Κιλικίας (331 π.Χ.). Οι 500.000 Πέρσες διαλύθηκαν και πάλι και ο Δαρείος γλίτωσε με τη φυγή. Άφησε όμως στα χέρια του Αλέξανδρου τη μητέρα του, τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Εκείνος όμως φέρθηκε με μεγαλοψυχία και ιπποτισμό προς τους υψηλούς αιχμαλώτους του.

Μετά προχώρησε νότια και έφτασε στη Φοινίκη, την οποία κυρίεψε και αιχμαλώτισε το στόλο της. Επίσης κατέλαβε την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Εκεί άφησε το στρατό του και με λίγους διαλεχτούς άνδρες προχώρησε στην έρημο, για να επισκεφτεί το μαντείο του Άμμωνα Δία. Ύστερα από περιπετειώδη πορεία έφτασε στο ξακουσμένο ιερό, όπου τον υποδέχτηκαν οι ιερείς με μεγάλες τιμές και ο αρχιερέας τον προσφώνησε «παιδί του Δία». Από εκεί εφοδιασμένος με χρησμούς που έλεγαν ότι θα κυριαρχούσε στην Ασία, ξαναγύρισε στην Αίγυπτο και άρχισε να ετοιμάζει το στρατό του για νέες μάχες. Μετά, αφού χάραξε τις όχθες της Αιγύπτου και κοντά στις εκβολές του Νείλου τα τείχη και τους δρόμους μιας νέας πόλης, της Αλεξάνδρειας, ξαναγύρισε στην Ασία.