ΜΝΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ

 Ταχυδρομείο

 Το κτίριο αποτελούσε την έδρα της Τούρκικης Νομαρχίας (Konak). Από το 1912 και για δεκαπέντε χρόνια αποτέλεσε έδρα του ιταλού κυβερνήτη των νησιών. Όταν κτίστηκε το Μέγαρο του Κυβερνείου, ο κυβερνήτης Μario Lago αποφάσισε να στεγάσει στο κτίριο την έδρα των Ταχυδρομικών γραφείων και της Διεύθυνσης Δημοσίων Έργων.

Το κτίριο ολοκληρώθηκε το 1928, πάνω σε μελέτη του Florestano di Fausto. Αποτελεί παράδειγμα εκλεκτικιστικής αρχιτεκτονικής, με στοιχεία από την Ιταλική Αναγέννηση, με τις αετωματικές κορνίζες των ανοιγμάτων του ισογείου, τις επιτοίχιες παραστάδες που φτάνουν με κιονόκρανα ως το στηθαίο του δώματος και τις ασπίδες με ανάγλυφα πάνω από τα ανοίγματα του ορόφου.

Το κτίριο στεγάζει σήμερα το Ταχυδρομείο.

 Ναός Ευαγγελισμού της Θεοτόκου – Ιερά Μητρόπολη Ρόδου

 Στη δυτική πλευρά του λιμανιού στο Μαντράκι, βρίσκεται ο πρώην καθολικός καθεδρικός ναός του Αγίου Ιωάννου (Chiesa di San Giovanni) και νυν ορθόδοξος του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Οικοδομήθηκε κατά την περίοδο 1924-1925, στη διάρκεια της Ιταλικής Κατοχής, κατά μίμηση του ναού του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστή που βρισκόταν απέναντι από το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου στη Μεσαιωνική Πόλη και καταστράφηκε από έκρηξη της πυρίτιδας στα υπόγειά του, το 1856. Πρόκειται για μία τρίκλιτη ξυλόστεγη γοτθική βασιλική στην οποία συγχωνεύονται αρμονικά στοιχεία του βυζαντινού και του γοτθικού ρυθμού με τα χαρακτηριστικά του ρυθμού που δημιουργήθηκε στη Συρία κάτω από την κυριαρχία των Φράγκων. Στην αυλή ανατολικά του ναού κτίστηκαν το 1931, μία φιάλη (βαπτιστήριο), έργο του Ιταλού αρχιτέκτονα Rodolfo Petracco, και ένα κωδωνοστάσιο –έργο του Florestano di Fausto. Το σιντριβάνι στην είσοδο του ναού είναι αντίγραφο της μεσαιωνικής κρήνης Fontana Grande (1279) της πόλης Viterbo της Ιταλίας.

Ο ναός παραμένει αναλλοίωτος εξωτερικά, ενώ το εσωτερικό του προσαρμόστηκε ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της ορθόδοξης λατρείας στην οποία και αποδόθηκε το 1947. Αγιογραφήθηκε από το 1951 έως το 1961 από τον βυζαντινό αγιογράφο Φώτη Κόντογλου και τους βοηθούς του Ιωάννη Τερζή και Παντελή Οδάμπαση.

Ο αρχιτέκτονας Florestano di Fausto μαζί με την ανάθεση της κατασκευής της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη (Ευαγγελισμός) ανέλαβε και την κατασκευή ενός κτιρίου για τις ανάγκες της εκκλησίας στην βόρεια πλευρά της, ανάμεσα σε αυτή και το μέγαρο του Κυβερνείου. Το κτίριο έγινε το 1924-1925, με προσθήκη το 1933 από τον μηχανικό Rodolfo Petracco.

Η όψη του κτιρίου προς την λεωφόρο 7ης Μαρτίου φέρει στοιχεία γοτθικής αρχιτεκτονικής, με δίλοβα και τρίλοβα παράθυρα στον όροφο, ενώ στην ανατολική όψη το κτίριο φέρει μεγάλα διαδοχικά ανοίγματα με καμάρες, σε άμεση μορφολογική σχέση με τις αντίστοιχες όψεις του κτιρίου της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου. Το κτίριο στεγάζεται με τετράρριχτες στέγες, σε μια προσπάθεια μορφολογικής ενοποίησης του συγκροτήματος με την παρακείμενη εκκλησία.

Το κτίριο αποτελεί σήμερα την έδρα της Ιεράς Μητρόπολης Ρόδου.

 Κτίριο Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου

 Το κτίριο κτίστηκε το 1927, για να στεγάσει το Κυβερνείο της ιταλικής κατοχής, με ανάθεση της μελέτης από τον κυβερνήτη Mario Lago στον αρχιτέκτονα Florestano di Fausto. Το κτίριο είναι διώροφο, με στοά που περιτρέχει το ισόγειο και εσωτερικό διάδρομο με χώρους γραφείων εκατέρωθεν. Υπάρχουν δύο κλίμακες ανόδου στον όροφο, μία εσωτερική και μία εξωτερική και κεντρικός τετράγωνος χώρος, που φιλοξενεί το γραφείο του Κυβερνήτη και την αίθουσα τελετών.

Η μορφολογία του είναι χαρακτηριστική της δημιουργίας μίας αισθητικής συνέχειας με την ιπποτική αρχιτεκτονική, αφού οι Ιταλοί κατακτητές θεωρούσαν τους ιππότες ένδοξους προγόνους τους. Στην βόρεια και δυτική πλευρά εκτείνεται στοά με οξυκόρυφες αψίδες και δίλοβα και τρίλοβα παράθυρα στον όροφο, ενώ στην ανατολική πλευρά η στοά παραπέμπει σε μορφές του βενετικού γοτθικού στυλ.

Το κτίριο ήδη από την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στεγάζει την έδρα της νομαρχίας Δωδεκανήσου (πλέον Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου).

 Δημαρχείο

 Η θέση του κτιρίου απέναντι από το Κυβερνείο, πάνω στη σημαντικότερη πλατεία της πόλης, δίπλα από το Θέατρο Puccini και το αρχηγείο του Στρατού, επιδεικνύει ένα τυπικό δείγμα διάταξης της κεντρικής πλατείας των νέων πόλεων της Φασιστικής Ιταλίας, όπως μετουσιώθηκε στην Ρόδο της ιταλικής κατοχής.

Η μελέτη του κτιρίου ως έδρα της λέσχης του Φασισμού (Palazzo Littorio) έγινε από τον αρχιτέκτονα Armando Bernabiti (1937-1939). Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα δείγματα της φασιστικής αρχιτεκτονικής, με τον ορθολογισμό και την συμμετρία του όγκου του και την χρήση της ισόδομης τοιχοποιίας στις όψεις του. Μπροστά στην τότε επονομαζόμενη «πλατεία Αυτοκρατορίας» τοποθετήθηκαν οι ανδριάντες των ρωμαίων αυτοκρατόρων Οκταβιανού και Ιούλιου Καίσαρα, δώρα του Μουσολίνι στη Ρόδο.

Το 1947 αποφασίστηκε η ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα. Στις 7 Μαρτίου 1948, πλήθος κόσμου, στην πλατεία μπροστά από το κτίριο, χωρίς τους ανδριάντες και τα σύμβολα του φασιστικού καθεστώτος, παρουσία του βασιλιά της Ελλάδας, με το δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο γονατισμένους, παρακολούθησε την ελληνική σημαία να σηκώνεται στον ιστό, μετά από έξι αιώνες ξένης κατοχής.

Το κτίριο στεγάζει από την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου το Δημαρχείο της Ρόδου.

 ΠΗΓΗ: http://tourism.rhodes.gr.148-251-154-143.smartculture-webgis.eu/