Αρχαίοι Μεγάλοι Ρόδιοι

Ο Ποσειδώνιος ήταν η κυριότερη πηγή γνώσεων για τους Κέλτες της Γαλατίας και τον επικαλούνται ευρύτατα οι Τιμαγένης, Ιούλιος Καίσαρας, Διόδωρος ο Σικελιώτης και Στράβων επί του θέματος.

Φαίνεται ότι ο Ποσειδώνιος κινιόταν με ευκολία και άνεση ανάμεσα στα ανώτατα στρώματα της ρωμαϊκής κοινωνίας ως πρεσβευτής της Ρόδου. Σχετίσθηκε με κάποιες από τις κορυφαίες μορφές της ύστερης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, όπως ο Κικέρων και ο Πομπήιος (αμφότεροι τον επισκέφθηκαν αργότερα στη Ρόδο). Ο Κικέρων παρακολουθούσε σε ηλικία 20-30 ετών τις παραδόσεις του (77 π.Χ.) και στη συνέχεια αλληλογραφούσε μαζί του, ενώ στο έργο του De Finibus ακολουθεί πιστά την παρουσίαση από τον Ποσειδώνιο της ηθικής διδασκαλίας του Παναιτίου. Ο Πομπήιος επισκέφθηκε τον Ποσειδώνιο στη Ρόδο δύο φορές, το 66 π.Χ. κατά την εκστρατεία του κατά των πειρατών και το 62 π.Χ. κατά τις εκστρατείες του στην Ανατολή, οπότε και ζήτησε από τον Ποσειδώνιο να γράψει τη βιογραφία του.

Ο Πτολεμαίος ήταν εντυπωσιασμένος από τη σοφία των μεθόδων του Ποσειδωνίου, που λάβαινε υπόψη του διορθώσεις για τη διάθλαση του φωτός κοντά στον ορίζοντα.

Ο Ποσειδώνιος ενίσχυσε τον Στωικισμό με τη σύγχρονη γνώση. Μετά τον δάσκαλό του Παναίτιο, διεδραμάτισε τον σημαντικότερο ρόλο, με τα γραπτά έργα του και τις προσωπικές του επαφές, στην εξάπλωση της Στωικής Φιλοσοφίας στον ρωμαϊκό κόσμο. Εκατό χρόνια αργότερα ο Σενέκας αναφερόταν στον Ποσειδώνιο ως έναν από εκείνους με τη μεγαλύτερη συνεισφορά στη Φιλοσοφία.

Η επίδραση του Ποσειδωνίου πάνω στη φιλοσοφική σκέψη κράτησε μέχρι τον Μεσαίωνα, όπως φαίνεται από το λήμμα του στο «Λεξικό της Σούδας».

Ο κρατήρας Ποσειδώνιος στο βόρειο ημισφαίριο της Σελήνης πήρε το όνομά του από τον Ποσειδώνιο τον Ρόδιο.

 

Ο Σιμίας ήταν Έλληνας γραμματικός και ποιητής που άκμασε περί το 300 π.Χ. και καταγόταν από τη Ρόδο.

Έγραψε σύγγραμμα λεξικολογικού περιεχομένου (Γλώσσαι), ύμνους (στο Διόνυσο, στην Εστία, στον Ηρακλή κ.ά.) και διάφορα άλλα ποιήματα (Απόλλων, Γοργώ, Μήνες). Στην Παλατινή Ανθολογία σώζονται περί τα ένδεκα επιγράμματα του (Σιμίου, Σιμίου Γραμματικού). Τρία απ’ αυτά, τα XV 22, 24, 27, έχουν γραφεί έτσι ώστε οι στίχοι τους να εικονίζουν το σχήμα του αντικειμένου για το οποίο μιλούν (Πέλεκυς, Πτέρυγες Έρωτος, Ωόν).

 

Ο Τιμαχίδης ή Τιμαχίδας ήταν αρχαίος Έλληνας ποιητής από τη Ρόδο που έζησε περί το 100 π.Χ..

Ο Τιμαχίδης έγραψε το έργο «Δείπνων περιγραφαί». Επιπλέον, έγραψε σχόλια για τον Ευριπίδη, τον Αριστοφάνη και τον Μένανδρο. Ο Τιμαχίδης αναφέρεται 14 φορές από τον Αθήναιο (τη μία από αυτές σε σχέση με τον ροδιακό οίνο) και περιστασιακά από άλλους αρχαίους συγγραφείς.

 

Ο Τιμοκράτης καταγόταν από τη Ρόδο και ήταν ένας από τους μεγαλύτερους διαφθορείς του πολιτικού βίου πολλών αρχαίων ελληνικών πόλεων, δωροδοκώντας πλείστους πολιτικούς για λογαριασμό των Περσών.

Συγκεκριμένα το 396 π.Χ. ο Τιμοκράτης στάλθηκε από τον Σατράπη Τιθραύστη στην Ελλάδα με 50 τάλαντα προκειμένου να δωροδοκήσει διάφορους πολιτικούς των κυριοτέρων ελληνικών πόλεων ώστε αυτές να στραφούν κατά της Σπάρτης και να εξαναγκαστεί έτσι αυτή να ανακαλέσει από την Ιωνία τον Αγησίλαο.

Πράγματι η επιχείρηση διαβολής που ανέλαβε ο Τιμοκράτης στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία μη βρίσκοντας μεγάλα εμπόδια και ειδικά στη Θήβα, στο Άργος και τηνΚόρινθο. Μάλιστα τα μύρια νομίσματα εκείνα με τα οποία γίνονταν οι δωροδοκίες αυτές καλούνταν «τοξότες» από την εικόνα ενός τοξότη που έφεραν χαραγμένη επ΄ αυτών.

 

Ο Τιμοκρέων ήταν αρχαίος Έλληνας λυρικός ποιητής, αλλά και αθλητής του πεντάθλου, από την Ιαλυσό της Ρόδου, που έζησε το πρώτο μισό του 5ου αιώνα π.Χ..

Ο Τιμοκρέων είχε διακριθεί ιδιαίτερα στην ποίηση παροινίων, τα οποία μετέτρεπε παρά τις δυσκολίες της δωρικής ποίησης σε γελοία άσματα. Γι΄ αυτό και από τονΣουΐδα κατατάσσεται στους ποιητές της παλαιάς κωμωδίας. Μετά την περίοδο των Περσικών Πολέμων κατηγορήθηκε (471 π.Χ.) ότι «εμήδισε» και εξορίσθηκε (αυτή και οι παρακάτω είναι πληροφορίες που μας δίνει ο Πλούταρχος στη βιογραφία του Θεμιστοκλέους). Επιπλέον, σατίρισε δριμύτατα με ποίημά του, από το οποίο σώθηκαν μόλις 15 στίχοι, τον Θεμιστοκλή για πολιτικούς λόγους και επειδή δεν φρόντισε να τον ανακαλέσει από την εξορία. Στο ποίημα αυτό, ο Τιμοκρέων γράφει ότι μονάχα ένας δίκαιος άνδρας υπάρχει: ο Αριστείδης. Την εποχή που κατηγορήθηκε για «μηδισμό», έγραψε ένα πεντάστιχο όπου ανέφερε ότι έχει και άλλους ομόθυμους: «δεν είμαι γω μονάχα κολοβή αλεπού, είναι κι άλλοι».

Ο Τιμοκρέων σατίρισε επίσης τον ποιητή Σιμωνίδη ως φλύαρο και ταυτολόγο (Παλατινή Ανθολογία ΧΙΙΙ 31), οπότε ο τελευταίος του απάντησε με σαρκαστικό επίγραμμα (Παλατινή Ανθολογία VII 348). Σε σχόλιό του ο Τιμοκρέων εύχεται ο τυφλός Πλούτος να μην υπάρχει ούτε στη Γη, ούτε στη θάλασσα, αλλά να εξαφανισθεί στα Τάρταρα, γιατί αυτός είναι ο αίτιος για όλα τα κακά.

Από το έργο του Τιμοκρέοντος, εκτός από το παραπάνω επίγραμμα, έχουν σωθεί μόνο λίγα αποσπάσματα, που πρωτοδημοσιεύθηκαν υπό τον Bergk με τον τίτλο«Poetae Lyrici Graeci».

 

Ο Τιμοσθένης (3ος αιώνας π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας, καταγόμενος από τη Ρόδο, συγγραφέας και ναύαρχος του στόλου του Πτολεμαίου Β΄ του Φιλαδέλφουστους εναντίον του Αντιγόνου Β΄ πολέμους του (266 ως 245 π.Χ.), καθώς επίσης θαλασσοπόρος, γεωγράφος και σπουδαίος χαρτογράφος. Ήταν ο δημιουργός του δωδεκάβαθμου ανεμολογίου.

Ο Τιμοσθένης, περιγράφοντας με μεγαλύτερη ακρίβεια χώρες που ήταν πλέον γνωστές, προσδιόριζε τη θέση λιμένων και σταθμών της Μεσογείου. Αναφέρονται ως έργα του τα ναυτικά συγγράμματα «Περίπλους», «Περί λιμένων», «Περί νήσων» και οι «Σταδιασμοί», εκπονώντας ένα μεγάλο αριθμό ναυτικών χαρτών. Επίσης, το σύγγραμμα «Εξηγητικόν», που πραγματευόταν την ερμηνεία των ιερών νόμων. Αναφέρεται ακόμα ότι μελοποίησε τον «Πυθικόν νόμον» σε μουσικό διαγωνισμό στους Δελφούς με αυλό και κιθάρα, συμμετέχοντας στην αναμνηστική εορτή της νίκης του Απόλλωνα.

Ο Τιμοσθένης κατά τις θαλασσοπορείες του παρακολουθώντας τους διάφορους ανέμους πρόσθεσε δύο ακόμα ανέμους στο μέχρι τότε δεκάβαθμο ανεμολόγιο που είχε εισαγάγει ο Αριστοτέλης και συγκεκριμένα τους Ν-ΝΑ. και Ν-ΝΔ ανέμους. Γενικά στον αρχαίο κόσμο ο Τιμοσθένης αποτελούσε αυθεντία σε θέματα ανέμων και της κυκλικής κίνησης αυτών. Όσον αφορά στους ναυτικούς χάρτες που εκπονούσε έθετε ως κέντρο αυτών την πατρίδα του, τη νήσο Ρόδο, απ΄ όπου και προσδιορίζονταν οι γεωγραφικές συντεταγμένες, δηλαδή τα ανατολικά και δυτικά μήκη, καθώς και τα βόρεια και νότια πλάτη. Αυτό ακολούθησαν στη συνέχεια και οι διάδοχοί του.

Τον Τιμοσθένη αναφέρουν σε σχόλιά τους οι Ερατοσθένης, Στράβων, Ίππαρχος και Μαρκιανός. Τον αναφέρει επίσης και ο Αγαθήμερος. Ο δε Στράβων σημειώνει "Τιμοσθένης το Τυρρηνικόν πέλαγος περιέπλευσεν", συμπληρώνοντας ότι το έργο του Τιμοσθένη χρησιμοποιούσε συχνά ως πηγή πληροφόρησης. Εκ της αναφοράς αυτής πιθανολογείται ότι το δεκάτομο έργο "Περίπλους", ή "Περί λιμένων", που θεωρείται ότι πρέπει να ήταν το ίδιο θα πρέπει ν΄ αναφερόταν σ΄ αυτό το πέλαγος.
Από τα έργα του Τιμοσθένη μόνο αποσπάσματα έχουν διασωθεί σε έργα άλλων και κυρίως των σχολιαστών του. Σύμφωνα δε μ΄ αυτούς ο Τιμοσθένης είχε μελετήσει τους μεγάλους φιλοσόφους και γεωγράφους Αριστοτέλη, Δικαίαρχο,Εύδοξο, Έφορο και Κλέωνα.

 

Ο Φιλόμνηστος ήταν αρχαίος Έλληνας συγγραφέας από τη Ρόδο.

Τον συγγραφέα αυτόν αναφέρει ο Αθήναιος. Ο Φιλόμνηστος φέρεται να συνέγραψε το βιβλίο "Περί των εν Ρόδω Σμινθίων" (= λατρευτικών εορτών προς τιμή του Απόλλωνα του Σμινθέα).

 

Ο Χάρης ο Λίνδιος (γεν. του Χάρητ-ος), ο οποίος μεγαλούργησε στα 280 π.Χ., ήταν Αρχαίος Έλληνας γλύπτης γεννημένος στη Ρόδο και μαθητής και επιστήθιος φίλος του Λύσιππου [1]. Κατασκεύασε τον Κολοσσό της Ρόδου το 282 π.Χ., ένα τεράστιο μπρούτζινο άγαλμα του Θεού Ήλιου που ήταν και ο προστάτης θεός του νησιού . Το άγαλμα κατασκευάστηκε για να τιμήσει τη νίκη των Ροδίων κατά των Μακεδόνων εισβολέων του 305 π.Χ. από τον Δημήτριο Α’, γιό του Αντίγονου (στρατηγού του Μέγα Αλέξανδρου). Στον Χάρητα αποδίδεται επίσης μια κολοσσιαία κεφαλή-άγαλμα που μεταφέρθηκε στη Ρώμη και τοποθετήθηκε από τον Λεντούλο Σπίνθηρα στο Λόφο του Καπιτωλίου το 57 π.Χ. .

Το μεγάλο του έργο, ο Κολοσσός της Ρόδου, ήταν ένα από τα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, αλλά καταστράφηκε από το σεισμό του 226 π.Χ. . Λέγεται πως ο Χάρης δεν έζησε για να δει τον Κολοσσό τελειωμένο. Υπάρχουν αρκετοί θρύλοι που λένε πως αυτοκτόνησε. Ένας από αυτούς φέρει τον Χάρητα να έχει μόλις ολοκληρώσει το έργο όταν κάποιος του υποδεικνύει ένα μικρό σφάλμα στην κατασκευή. Ο Χάρης ένοιωσε τέτοια ντροπή που έδωσε τέλος στη ζωή του. Σε μια άλλη εκδοχή, οι Ρόδιοι ρώτησαν τον Χάρητα πόσα χρήματα θα ζητούσε για ένα άγαλμα ύψους 50 μ. Όταν τους αποκρίθηκε, αυτοί τον ρώτησαν πόσο θα ήθελε για ένα άλλο άγαλμα διπλάσιου μεγέθους, και αυτός είπε τα διπλάσια. Οι Ρόδιοι του παραχώρησαν το έργο, αλλά ο Χάρης δεν είχε υπολογίσει πως διπλάσιο μέγεθος ουσιαστικά σήμαινε οκταπλάσιο όγκο υλικών. Το γεγονός αυτό τον οδήγησε στη χρεοκοπία και τελικά στην αυτοκτονία . Ο Κολοσσός μάλλον ολοκληρώθηκε από τον Λάχη τον Λίνδιο.

Ένας δρόμος στο κέντρο των Αθηνών, στο Κολωνάκι (πιο γνωστό είναι το πεζοδρομημένο τμήμα του, μεταξύ Πλουτάρχου και Σπευσίππου), φέρει το όνομα του γλύπτη.

 

Το βιβλίο του Αμερικανού συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας L. Sprague de Camp «Ο μπρούτζινος βασιλιάς της Ρόδου» είναι γραμμένο ως αυτοβιογραφία του Χάρητος και περιλαμβάνει τις αναμνήσεις του γλύπτη από την πολιορκία της Ρόδου και την κατασκευή του Κολοσσού.

 

 

Πηγή: Βικιπαίδεια